หน้า:เปิดกรุ (๑) - เหม เวชกร - ๒๕๓๘.pdf/156

156

 

 ในซอยมหาเมฆ. . .ชายอายุกลาง ๆ คนแกเดินสวนกับผม. . .ในอีกสองสามนาที. . .อีตาขากะเผลกคนนั้นก็เดินสวนกับผมอีก. . .มันพิสดารอะไร. . .มีอาการและพฤติการณ์อย่างเดียวกัน. . .

ฆาตกรรม

"โฮ้ย! เรื่องมันยอกย้อนวนเวียนครับ" นายพิพัฒน์ว่า "ผมกลายเป็นคนที่ต้องซุกซ่อนตัวหนีอาญาแผ่นดินอยู่นาน ผมจะเล่าให้ฟังตั้งแต่ดั้งเดิมมาทีเดียว ผมมีอาชีพขับแท็กซี่อย่างนี้แหละครับ วันหนึ่งตอนกลางคืนราว ๆ สี่ห้าทุ่ม ผมรับผู้โดยสารจากฝั่งพระนครให้ไปส่งที่บางพลัด พอส่งคนแล้วผมก็วิ่งกลับ เวลานั้นถนนว่างมาก ไม่ค่อยจะมีรถมาก ผมจึงเร่งน้ำมันจะรีบข้ามฝั่งกรุงเทพฯ เพราะจะเอื่อยอยู่ก็ไม่มีคนจะจ้างหรอกครับ ดึกแล้วใครจะเรียกรับ ผมบึ่งมาอย่างเร็ว พอผมจะเลี้ยวโค้งเท่านั้น ในความมืดมีหญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหารถผมอย่างเร็ว ไฟหน้ารถของผมสว่างเห็นแกถนัด แกมองดูผมแท้ ๆ ครับ จะว่าแกข้ามถนนโดยไม่เห็นรถอย่างไรเล่า ไฟหรือออกสว่างจ้าพุ่งไปไกล แต่เวรกรรมของผมและของแกครับ ผมจะหยุดและเบี่ยงหลบแกอย่างไรทันครับ ผมวิ่งมาเต็มที่ เบาเครื่องไม่ทัน ผมโดนแกเต็มที่ แกกระเด็นไปหลายวา ลอยลิ่วไปปะทะเสาไฟ ทั้งเสียงที่รถผมโดนแกก็ดังสนั่น และตัวแกกระเด็นไปปะทะเสาไฟก็ดังพลั่กใหญ่ ก็ไม่มีใครได้