 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
พายตอนท้ายอย่างเรือธรรมดา เราทำการปลดปลาเกี่ยวเหยื่อไม่ถนัดครับ หัวเรือมันจะเบนซ้ายขวา เราทำการไม่สะดวก จึงต้องพายทางหัวเรือ วิธีอย่างนี้พวกหาปลาพายเป็นและคล่องกันทุกคนครับ" แกพูดไป มวนบุหรี่ไป
"เอาอย่างนี้ไหมลุง?" ชายคนหนึ่งถามและชูซองบุหรี่ซิกาเรตให้ดู
"โอ ขอบใจครับ อย่างผมสูบไม่ถึงใจครับ" แกปฏิเสธแล้วพูดต่อ "อีตอนผมพายกลับบ้าน ก็เลยพายอยู่ทางหัวนั่นแหละครับ ขี้เกียจกลับลำ เสียงดังกรวบ ๆ ก็มีมาอีก แต่ผมคร้านจะเหลียวดู คิดว่า ประเดี๋ยวก็ถึงบ้าน พบตัวไหนกินอีก ก็สังหารให้ตายเสียหมดเรื่องไป ผมพายฝ่าความมืดไป หลีกกอสวะบ้างเป็นตอน ๆ ตาคอยระวังอ้ายเข้อยู่เหมือนกัน เคราะห์หามยามร้าย พายไปเกยมันเข้า ถ้ามันขึ้นมาลอยอยู่ก็ลำบาก ผมคลำดาบดูเห็นเรียบร้อยก็สบายใจ เจอะเข้าก็ขอฟันให้จ๋ำหนับละ เข้เป็นเข้ซิ มัวเกรงมันก็หากินไม่ได้ ในคลองนี้ไม่มีใครทานผมหรอกครับเรื่องหา คนอื่น ๆ พอดึกเข้าเขาก็ไม่เอา กลับบ้านกันหมด"
"ไม่มีใครหาปลาเจอะกันนักหรือลุง" คุณลมัยถาม
"อ๋อ อยู่กันคนละเขตครับ เขตใครเขตใคร เขารู้ว่า เราอยู่ทางนี้ เขาก็ไม่มาลงซ้ำที่กัน นี่ คุณครับ ในระหว่างที่ผมพายกลับน่ะ มันมีเสียงประหลาดเกิดขึ้น มันเป็นเสียงคนพูดแว่ว ๆ ว่า
"เนื้อมันหวานกลมกล่อม" ผมหันขวับดูรอบทิศ มันมืดมาก ไม่เห็นมีเรือแพใครจะออกที่ใดบ้างก็ไม่รู้ ผมก็พายมาเรื่อย ๆ อีกประเดี๋ยวก็จะถึงบ้านอยู่แล้ว เสียงนั้นก็ดังอีก และดังอยู่ข้างหลังผม คล้าย ๆ จะเป็นในเรือเราตอนท้ายนั่นเอง เนื้อมันหวานกลมกล่อม ผมหันหน้าอย่างเร็ว ตะเกียงปกติวางไว้เบื้องหลังเพื่อไม่ให้ตาพร่าเมื่อเวลาพายเรือ พอผมเหลียวไปก็พบเจ้าของเสียงเชียวครับ มันเป็นใครไม่รู้มาอยู่ในเรือผม กำลังถือปลาอยู่ในมือ เราจังหน้ากัน อ้ายคนนั้นยิ้มเก้อ ๆ และพูดว่า เนื้อมันหวาน ผมใจหายวูบเลย ไม่ฟังแล้วทีนี้ ผมคว้าดาบได้ ทิ้งพาย โดดเข้าฟันเต็มเหนี่ยว
