จะกลับมาบ้านมิได้ บิดามารดาจึ่งเที่ยวหาน้ำจะให้บุตรหญิงนั้นกิน จึ่งไปภบน้ำในกระพังสิลาเปนปะสาวะของพระฤๅษีถ่ายลงไว้ แล้วก็กลับไปภาบุตรหญิงมาให้กินน้ำในกระพังสิลา แล้วภบหนทาง ก็ภากันกลับไปบ้าน บุตรหญิงนั้นก็มีครรภ์ขึ้น บิดามารดามีความสงไสย จึ่งถามบุตรหญิงว่า รักใคร่กับผู้ใดจึ่งมีครรภ์ บุตรหญิงนั้นก็บติเสธว่า ไม่ได้รักใคร่กับผู้ใด ด้วยมิได้เที่ยวไปจากเรือนเลย แต่เมื่อไปเที่ยวป่านั้น ได้กินน้ำในกระพังสิลา แต่กลิ่นนั้นเหมือนกลิ่นปะสาวะ บิดามารดาจึ่งมีความสงไสยว่า เกลือกจะเปนน้ำปะสาวะของบุรุษผู้ใดมาถ่ายไว้ บุตรของเราได้กินจึ่งมีครรภ์ บิดามารดาก็มีความสงสารแก่บุตรหญิง จึ่งประฏิบัติรักษาครรภ์ไว้จนถ้วนทศมาศ ก็คลอดบุตรเปนชายประกอบด้วยลักษณอันงาม บิดามารดาก็ช่วยกันเลี้ยงรักษาจนเจริญไหญ่ขึ้นได้เจ็ดปี ก็ไปเที่ยวเล่นกับทารกเพื่อนบ้าน ทารกชาวบ้านจึ่งว่าแก่กุมารนั้นว่า ลูกไม่มีบิดา กุมารนั้นมีความน้อยใจนัก จึ่งมาถามมารดาว่า เขาภากันติเตียนว่า ข้านี้ไม่มีบิดา ๆ ข้าอยู่ที่ไหน มารดาจงบอกให้ข้าแจ้งบ้าง มารดาได้ฟังบุตรว่าดังนั้นจึ่งเล่าความให้บุตรนั้นฟังแต่ครั้งไปเที่ยวป่าไปกินน้ำในกระพังสิลาจนมีครรภ์ขึ้นมานั้นทุกประการ กุมารได้ฟังดังนั้นจึ่งว่า ถ้าจะอยู่ไปก็จะมีความอายแก่คนทั้งปวง ข้าจะลามารดาไปเที่ยวหาบิดาให้ภบแล้วจึ่งจะกลับมา มารดากับตายายห้ามสักเท่าใด กุมารนั้นก็ไม่ฟัง จึ่งลามารดากับตายายเที่ยวไปในป่า ภบพระฤๅษี ๆ จึ่งถามว่า กุมารนี้จะไปข้างไหน กุมารจึ่งบอกว่า ข้าพเจ้าเที่ยวมาตามหาบิดาของข้าพเจ้า ฤๅษีจึ่งถามว่า บิดาของท่านนั้นชื่อไร รูปพรรณสัณฐานเปนประการใด
