ประสงค์จะเสียแต่ราคาถูก ๆ ไม่ใครเลือกฟั้นเอาให้ดี สักแต่จะให้เขียนแล้วได้เปนประมาณ พวกช่างเขียนทำการหาค่าจ้าง เมื่อเปนเช่นนั้น ก็คิดแต่จะทำพอเปนรูปกับให้แล้วไปได้ค่าจ้างแล้วก็เปนพอ ไม่มีใครคิดอุสาหะให้ฝีมือดีขึ้น วิชาช่างเขียนจึงเสื่อมมาช้านาน จนถึงเมื่อสักสองสามปีนี้ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงพระราชดำริห์บำรุงขึ้น โปรดให้เกลี้ยกล่อมช่างเขียนมาพระราชทานเงินเดือนพอเลี้ยงชีวิตไม่ต้องขวนขวาย แลให้กรมหมื่นสรรพสาตรศุภกิจเปนแม่กองหาแบบแผนมาฝึกสอนให้เขียน เขียนกี่วันจะแล้วก็ตามเอาแต่ดีเปนประมาณ ถ้าใครเขียนดีวิเศษ ยังได้รับพระราชทานรางวัลอีก พวกช่างเขียนก็พากันอุสาหะแข่งฝีมือกัน จนบัดนี้ ไปแลดูรูปที่ช่างพวกนั้นเขียน ผิดกันกับเมื่อแรกราวกับคนละคน ถึงฝีมือขรัวอินโข่งก็ทำไม่ได้ รูปเขียนแผ่นหนึ่ง ๆ ถึงสิบบาท สามตำลึง ห้าตำลึง ก็ขายได้ ชักตัวอย่างพอให้เห็นว่า วิชาช่าง ถ้าบำรุงแล้ว ก็เจริญได้
