ไม่มีรูปมีร่าง ผู้รับพรนั้นก็ได้รับแต่ลม ยินดีด้วยลมเท่านั้น ถ้าเช่นนี้ จะควรว่า "พร" ไม่มีในการให้ แลการให้พรไม่มีคุณอันใดหรือ? ข้าพเจ้าได้ดำริห์ในเรื่องนี้เห็นว่า "พร" มี แลการให้พรมีคุณได้จริง แต่ "พร" เหมือนกับ "บุญ" มีอย่าง มีชนิด คนชนิดหนึ่งก็ให้พรได้แต่ชนิดอันสมควรแก่ตน แลต้องให้ให้ถูกต้อง จึงจะเปนพร แลถ้าให้ให้ถูกต้องแล้ว ผู้รับก็ได้รับผลพรตามที่ให้ด้วย
ความที่ว่านี้จะต้องอธิบายให้ชัดเจนสักหน่อย ลักษณการให้พรนั้น ผู้ใดให้แก่ผู้ใดก็ตาม นับแต่ยายแก่ขอทานให้เมื่อได้เข้าสารขึ้นไป ก็ย่อมให้ด้วยความยินดี ข้างผู้รับพรก็รับด้วยความยินดี พอจัดว่า ให้พรแลรับพรโดย "มีความยินดีต่อกัน" ข้อนี้ไม่ต้องคัดค้าน ก็ความยินดีที่เกิดต่อกันในเวลาเมื่อให้พรแลรับพรนี้ จะว่า ควรยินดีต่อกันด้วยความเข้าใจอย่างไร? ว่าแต่ตามที่ควรจะเปน ผู้ให้พรย่อมมีความยินดี เพราะผู้อีกฝ่ายหนึ่ง
