หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๔
บางคนไม่กล่าววิงวอนพระเปนเจ้าหรือเทวดา เปนแต่อำนวยพรโดยวาจาเปนกลาง ๆ ว่า "อยู่ดีกินดีเถิด" บ้าง "ขอให้อยู่เย็นเปนสุขเถิด" ดังนี้เปนต้น เปนคำพรก็มีมาก
ประเพณีให้พร ถึงว่าต่างกันโดยวิธีดังกล่าวมานี้ ก็นับได้ว่า เปนประเพณีที่ชอบใช้กัน คือ มีผู้ชอบอำนวยแลมีผู้รับด้วยความนิยมยินดีอยู่ทั่วทั้งโลก
แต่เมื่อลองคิดดูตามที่ได้ที่เสียกันเปนเนื้อเปนหนังในการให้พรอย่างทุกวันนี้ ถ้าจะตั้งคำถามว่า "การที่ให้พรนั้น ผู้ให้ให้อะไร?" ⟨"⟩ผู้รับพรได้รับอะไร?" ดังนี้ ก็ยากที่จะตอบให้หมดทางสงสัยได้ เพราะถึงจะไม่ต้องกล่าวคัดค้านถึงสาสนาลัทธิอันใด ก็พอจะเห็นได้ว่า "พร" ตามอย่างที่ให้กันนี้ ผู้ใดจะให้ใครก็ได้ ใครเคยให้ทานยายแก่ ก็ย่อมได้พรของยายตั้งกระบุง จะให้เท่าใดพรก็ไม่รู้จักหมด ไม่ต้องลงทุนลงรอนก็มีพรให้เขาได้ถมไป เพราะพรเปนสักแต่วาจาที่กล่าว
