 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
เสรีภาพของประชาชนจากการล่วงล้ำของข้าราชการประจำในฝ่ายบริหารเลย"
ทั้งนี้ เพราะคณะรัฐมนตรีมี "อำนาจแทบจะแต่ผู้เดียวในการควบคุม" ศาลคดีปกครอง ซึ่งมี "ขอบข่ายกว้างขวาง" เนื่องจาก
"พิพากษาคดีทั้งปวงที่เกี่ยวข้องกับการประเมินภาษี เว้นแต่อากรศุลกากร [และที่เกี่ยวข้องกับ] การลงโทษผู้ค้างชำระภาษี การห้ามถอนใบอนุญาตประกอบธุรกิจ สิทธิและกิจการด้านน้ำ (ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการชลประทาน) และข้อพิพาทระหว่างรัฐกับปัจเจกบุคคลในเรื่องกรรมสิทธิ์เหนือที่ดิน"[1]
อาจเหมือนยั่วให้อภิปรายกันถึงระบบตุลาการสมัยใหม่ของญี่ปุ่นซึ่งถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักหน่วงมามหาศาลแล้ว แต่ในเรื่องนี้ คงเพียงพอแล้วถ้าจะกล่าวว่า โดยทั่วไป ตัวระบบเองเป็นจุดที่ปรับปรุงอย่างเด่นชัดขึ้นมาจากสิ่งที่เรียกกันว่า การบริหารกฎหมายในสมัยเจ้าขุนมูลนาย และในกรณีทั่วไป ความยุติธรรมและเป็นธรรมยังใช้การได้อยู่ การพิจารณาคดีเกาหลีสมคบกันอันโด่งดังนั้น[2] หาได้ดำเนินตามแนวคิดเรื่องกิจการตุลาการแบบแองโกล-แซกซันไม่ และฉะนั้น จึงดูประหนึ่งจะเป็นความล้มเหลวในการประสาทความยุติธรรม แต่ในเดือนกุมภาพันธ์ 1915 จักรพรรดิทรงนิรโทษกรรมบรรดาผู้ถูกประกาศว่ามีความผิดและได้รับโทษมาส่วนหนึ่งแล้ว ก็นำมาซึ่งความปีติยินดีเป็นยกใหญ่ ระบบของญี่ปุ่นซึ่งเอาระบบภาคพื้นยุโรปเป็นแม่แบบ รวมถึงการไต่สวนมูลฟ้องด้วยวิธีที่โดยพฤตินัยแล้วเท่ากับเป็นการทรมานในบางคดี และความล่าช้าในการให้ประกันตัว ถ้าหากจะมีการให้ประกันในทางใดก็ตาม และแนวคิดที่ปรากฏชัดแจ้งว่า ต้องถือว่าบุคคลเป็นผู้ผิดไว้ก่อนจนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าไม่ผิด เหล่านี้ และจุดเล็กจุดน้อยอื่น ๆ อีก ย่อมขัดกับแนวคิดเรื่องความยุติธรรมและเป็นธรรมแบบแองโกล-แซกซัน เรื่องทั้งหมดนี้ตกเป็นวัตถุแห่งการวิพากษ์วิจารณ์อย่างรุนแรงมาแล้ว ซึ่งมิใช่แต่ถูกวิจารณ์โดยชาวต่างชาติ ยังรวมถึงชาวญี่ปุ่นเองด้วย และเรื่องเหล่านี้ก็คงจะได้รับการแก้ไขในทางใดทางหนึ่ง เพื่อให้ตำรวจมีอำนาจน้อยลง และให้ผู้ถูกกล่าวหาได้รับความคุ้มครองมากขึ้น และเพิ่งจะไม่นานมานี้เองที่มีการอภิปรายกันอย่างกะตือรือร้นว่า ระบบพิจารณาคดีด้วยคณะลูกขุนนั้นควรรับมาใช้ในญี่ปุ่นหรือไม่
- ↑ Ibid., p. 141.
- ↑ ดู อุบัติการณ์ซ็อนช็อนเมื่อปี 1911 (เชิงอรรถของวิกิซอร์ซ)
