ผู้ใหญ่ทั้งปวงให้เข้าไปเตรียมคอยเฝ้า อึ้งปวยฮอก็เข้าไปในพระราชวัง เห็นเตียวฉานคุมตัวกีเซียงอยู่ อึ้งปวยฮอจึงถามกีเซียงว่า มีรับสั่งโปรดท่านให้กลับไปเมืองแล้ว เหตุไรท่านจึงกลับมาเล่า กีเซียงจึงว่า จะมีเหตุสิ่งไรข้าพเจ้ามิได้รู้ พอพระเจ้าติวอ๋องเสด็จออก เตียวฉานก็พาตัวกีเซียงเข้าไปในที่เฝ้า พระเจ้าติวอ๋องเห็นกีเซียง ก็ทรงพระโกรธ จึงตรัสว่า ตัวทำผิด เรายกโทษเสียแล้ว และตัวยังหยาบช้าหามีกตัญญูต่อเราไม่ กีเซียงจึงตอบว่า ข้าพเจ้ามีกตัญญูอยู่ถึงห้าประการ ประการหนึ่ง รู้จักคุณบิดามารดา คุณครูอาจารย์ซึ่งสั่งสอนข้าพเจ้า แล้วรู้จักคุณฟ้า คุณดิน คุณพระมหากษัตริย์ ข้าพเจ้าคิดจะสนองอยู่มิได้ขาด พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า ซึ่งมึงว่า มีกตัญญูต่อท่านผู้มีคุณนั้น จะพูดแก้ตัวหรือ ถ้ามึงมีกตัญญูรู้จักคุณกูแล้ว ทำไมมึงหยาบช้าว่ากูไม่ดีเล่า กีเซียงจึงทูล ซึ่งข้าพเจ้าจะได้ทรยศหยาช้าหามำด้ ข้าพเจ้าว่านั้นตามตำราสินหลงฮวดยีซึ่งข้าพเจ้าได้เรียนไว้แต่ก่อน พระเจ้าติวอ๋องจึงตรัสว่า ตัวสิฮวดว่า ได้เรียนตำราดูแม่นยำแล้ว จะทำนายชะตาเมืองเราจะเป็นประการใดบ้าง กีเซียงจึงทูลว่า ซึ่งการแผ่นดินทั้งปวง ข้าพเจ้าได้พูดไว้กับฮิวฮุน ฮุยต๋ง แล้ว แต่จะได้หยาบช้าสิ่งใดหามิได้
