แต่ใจเราคิดถึงพระเจ้าติวอ๋องมิได้เว้นวันเว้นเดือน ด้วยใจเราสามิภักดิ์ต่อแผ่นดิน คิดจะทำราชการสนองพระเดชพระคุณโดยสัตย์กตัญญู แตทว่าเป็นทางไกลจึงช้า แม้นมีปีกบินได้ก็จะมาเฝ้ามิให้ขาด แล้วพากันเข้าไปที่พระที่นั่งกิวเตงเตียน บุนไท้สือจึงเห็นเผาหลกเสาทองแดงซึ่งมีไฟอยู่ในนั้น มีพวกทหารเฝ้าประจำอยู่ จึงถามว่า นี่ทำไว้จะประสงค์สิ่งใด บูเสงอ๋องจึงบอกว่า พระเจ้าติวอ๋องให้ทำไว้สำหรับผู้ใดขัดรับสั่งแล้วให้เอาตัวกระหนาบเข้าที่เสาให้ไฟไหม้ตาย แลดูที่เสานั้นซากศพผู้ตายติดอยู่เป็นอันมาก มีกลิ่นเหม็นเป็นที่โสโครก บุนไท้สือดูแล้วคิดสังเวชนัก จึงอ่านหนังสือรับสั่งที่จารึกไว้ แจ้งความแล้วก็โกรธพระเจ้าติวอ๋องเป็นอันมาก ขุนนางทั้งนั้นก็ดีใจ ชวนกันหัวเราะ บุนไท้สือจึงตีกลองใหญ่ซึ่งแขวนอยู่ริมพระที่นั่งขึ้น
ฝ่ายพระเจ้าติวอ๋องได้ยินเสียงกลองก็เสด็จออกมา เห็นบุนไท้สือก็ดีพระทัยนัก จึงตรัสปราศรัยว่า ท่านไปปราบศัตรูครั้งนี้เป็นทางไกลกันดาร เดินป่าขึ้นเขาโดยอุตส่าห์ ลำบากนัก เกิดอันตรายป่วยไข้เป็นอย่างไรบ้าง เราเห็นกายท่านซูบผอมแก่ลงกว่าแต่ก่อน เรามีความวิตกถึงท่านนัก และหัวเมืองฝ่ายเหนือราบคาบลงทั้งนี้ก็เพราะท่านเห็นแก่แผ่นดิน ความชอบของ
