เจ้าเรียมตอบอาย ๆ "บนให้เรารักกันยั่งยืนต่อไปน่ะซีพี่ขวัญ"
เจ้าหนุ่มปลายน้ำมองสาวอย่างงงงวย "นี่เรียมยังนึกว่าเรารักกันเล่น ๆ อยู่อีกหรือ ๆ ว่าเจ้ากินแหนงแคลงใจอะไรในพี่อีกก็บอกมาเถิดจะสาบาลให้ต่อหน้าเจ้าพ่อนี่และ"
สมคิดของเจ้าที่ตรองมาแต่เมื่อคืน เรียมกระวีกระวาดลุกนั่งหยิบซองธูปเทียนที่ซ่อนมาแล้วรับไม้ขีดไฟจากเจ้าขวัญ
"ถ้าทำได้ยังงั้นก็เห็นใจว่าพี่ขวัญรักฉันจริง เพราะเราสองคนจะต้องครองตัวกันไปอีกสักกี่ปีกี่ชาติก็ยังไม่รู้ ถ้าพ่อแกไม่ดีกันเราก็ต้องคอยกันไปยังงี้กว่าแกหรือเราจะตายจากกันไป จริงไหมพี่ขวัญ เพราะงั้นแหละฉันจึงตั้งใจมาหาเจ้าพ่อท่านขอบนบานสารกล่าวให้ท่านช่วยเรามั่งแลพี่ขวัญก็เต็มใจสาบาลให้ฉันต่อหน้าเจ้าพ่อไม่ใช่หรือ"
"แน่ละซี" เจ้าลูกผู้ใหญ่บ้านรับทันคำ เสียงวอนว่าของเจ้าเรียมคนรักทำให้สงสารจับใจ พลันความเดือดดื้อมุทะลุในนิสัยก็พลุ่ง ๆ ขึ้นมาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ มือกระชากมีดซุยที่ติดมากับเอวออกชูร่า "อย่าพูดกันด้วยปากเลยเจ้าเรียม ตัวพี่ก็เปนชายเมื่อลั่นปากว่ารักแล้วก็ต้องรักจนวันตาย นี่แน่ะเจ้า ข้าคิดว่าคำพูดคำสาบาลของข้าน่ะคงไม่ทำให้เจ้าเห็นความศักดิ์สิทธิ์เท่าไหร่หรอก เลือดเถอะ เลือดข้าดีกว่า ข้าจะเอาเลือดข้าออกเส้นความรักของข้าเสียต่อหน้าเจ้าพ่อนี่และ แล้วเจ้าก็นึกเอาเองเถอะว่าข้ารักเจ้าเท่าไร"
เจ้าขวัญเงื้อมีดขึ้นสุดแร้ ตั้งใจจะจ้ำแขนของมันเองให้เลือดพุ่งฉูด เอาเลือดรักอุ่น ๆ ออกเส้นเจ้าพ่อเพื่อให้เรียมเห็นใจของมัน
เรียมตกใจถลาเข้ารั้งแขน
"อย่าเลยจ้ะพี่ขวัญ อย่าทำยังงี้เลยฉันเสียวไส้จริง ๆ เราจุดธูปเทียนบนด้วยปากเปล่าก็ได้ หัวใจเราตรงกันรักกันก็พอถมไป อย่าเลยจ้ะเชื่อฉันเถอะ" แล้วเจ้าก็แกะมือแย่งเอามีดโยนไปทางหนึ่ง
