เจ้าขวัญน้ำตาคลอ ความรักทำ⟨ใ⟩ห้หัวใจมันเปนบ้ามุทะลุ ไม่รู้จะทำท่า⟨ไร⟩ดีเจ้าเรียมจึงจะเชื่อว่ารักจริง นอกจากจะเฉือนฉะเอาเลือดรักออกสาบาล
เจ้าเรียมจุดเทียนติดไว้ที่หน้าศาล ⟨แ⟩บ่งธูปให้เจ้าขวัญ แล้วตัวเองนั่ง⟨คุ⟩กเข่าจุดธูปปักไว้
เจ้าขวัญทำตาม เมื่อปักธูปคู่⟨กั⟩บเจ้าเรียมแล้วก็ถามว่า
"เจ้าจะให้พี่สาบาลว่าไรก็จงบอก⟨ม⟩าเถิดเรียม พี่จะว่าตามทุกอย่าง"
เรียมมองดูหน้าเจ้าหนุ่มใจซื่อเศร้า ๆ มันจะซื่ออยู่งี้ตลอดไปหรือจะชั่วแล่นก็ยังไม่แน่ใจข้าเลย
"ต่างคนต่างอธิษฐานเถอะพี่ขวัญ ขอแต่ให้เรารักกันยืด ๆ หัวใจซื่อต่อกันก็แล้วกัน"
"พื่อยากสาบาลให้เจ้าฟังดีกว่าจะอธิษฐาน"
"ก็แล้วแต่พี่ซี"
เจ้าขวัญพยักหน้าเห็นด้วย
"งั้นฟัง เจ้าฟังคำพี่ไว้นะเรียม เอาละ พี่จะสาบาลดัง ๆ ให้เจ้าได้ยิน" เจ้าขวัญหลับตาสำรวมใจครู่หนึ่ง แล้วก็กล่าวคำสาบาลขึ้นดัง ๆ ว่า "เจ้าประคุณ ข้าขอให้เจ้าพ่อไทรเปนพยานด้วย ข้าชื่อเจ้าขวัญ ข้ารักนางเรียมหนักหนาปานชีวิตร์ แต่มีเหตุขัดข้องที่จะยังไม่ได้กัน ข้าขอสาบาลว่าข้าจะไม่ยุ่งกับหญิงอื่นเปนอันขาด ข้าจะรักข้าจะรอเจ้าเรียมจนกว่าจะสมประสงค์หรือชีวิตร์หาไม่ ถ้าแม้นข้าทำผิดคำสาบาลที่ว่าไว้นี้ ขอให้ชีวิตร์ข้าเปนอันตรายต่าง ⟨ๆ⟩ อย่าแคล้วเขี้ยวแคล้วงาสาสตราวุธหอกดาบ อย่าพ้นสามวันเจ็ดวันเลย ถ้าแม้นข้าตั้งอยู่ในศิลในสัตย์ด้วยความซื่อตรง ขอให้ข้าได้อยู่กินกับเจ้าเรียมสมใจทั้งชาตินี้และชาติหน้า สัตรูคิดร้ายขอให้พ่ายแพ้วอดวายไปเถิด" เจ้าขวัญก้มลงกราบและหมอบนิ่ง
ฟังคำสาบาลทำเอาเจ้าเรียมเศร้าใจแทบไม่กลั้นน้ำตาได้ พี่ขวัญเอ๋ย บุญนำจำเพาะเสียจริง ๆ ที่เรามาพบกันรักกัน คำสาบาลของพี่นั้นฝังใจข้าไม่หาย เห็นใจแล้วว่า พี่ขวัญรักข้าจริง เรารักกันซื่อ ๆ ตามประสาบ้านนอกขอกนา ประสาลูกบ้านทุ่งเดียวกัน ขอให้ความรักของเราสำเร็จเถิด
