เจ้าขวัญน้ำตาคลอ ความรักทำให้หัวใจมันเปนบ้ามุทะลุไม่รู้จะทำท่าไรดีเจ้าเรียมจึงจะเชื่อว่ารักจริง นอกจากจะเฉือนฉะเอาเลือดรักออกสาบาล
เจ้าเรียมจุดเทียนติดไว้ที่หน้าศาลแบ่งธูปให้เจ้าขวัญ แล้วตัวเองนั่งคุกเข่าจุดธูปปักไว้
เจ้าขวัญทำตาม เมื่อปักธูปคู่กับเจ้าเรียมแล้วก็ถามว่า
"เจ้าจะให้พี่สาบาลว่าไรก็จงบอกมาเถิดเรียม พี่จะว่าตามทุกอย่าง"
เรียมมองดูหน้าเจ้าหนุ่มใจซื่อเศร้า ๆ มันจะซื่ออยู่งี้ตลอดไปหรือจะชั่วแล่นก็ยังไม่แน่ใจข้าเลย
"ต่างคนต่างอธิษฐานเถอะพี่ขวัญ ขอแต่ให้เรารักกันยืด ๆ หัวใจซื่อต่อกันก็แล้วกัน"
"พื่อยากสาบาลให้เจ้าฟังดีกว่า จะอธิษฐาน"
"ก็แล้วแต่พี่ซี"
เจ้าขวัญพยักหน้าเห็นด้วย
"งั้นฟัง เจ้าฟังคำพี่ไว้นะเรียม เอาละพี่จะสาบาลดัง ๆ ให้เจ้าได้ยิน" เจ้าขวัญหลับตาสำรวมใจครู่หนึ่ง แล้วก็กล่าวคำสาบาลขึ้นดัง ๆ ว่า "เจ้าประคุณข้าขอให้เจ้าพ่อไทรเปนพยานด้วย ข้าชื่อเจ้าขวัญ ข้ารักนางเรียมหนักหนาปานชีวิตร์ แต่มีเหตุขัดข้องที่จะยังไม่ได้กัน ข้าขอสาบาลว่าข้าจะไม่ยุ่งกับหญิงอื่นเปนอันขาด ข้าจะรักข้าจะรอเจ้าเรียมจนกว่าจะสมประสงค์หรือชีวิตร์หาไม่ ถ้าแม้นข้าทำผิดคำสาบาลที่ว่าไว้นี้ ขอให้ชีวิตร์ข้าเปนอันตรายต่าง ๆ อย่าแคล้วเขี้ยวแคล้วงาสาสตราวุธหอกดาบ อย่าพ้นสามวันเจ็ดวันเลย ถ้าแม้นข้าตั้งอยู่ในศิลในสัตย์ด้วยความซื่อตรงขอให้ข้าได้อยู่กินกับเจ้าเรียมสมใจทั้งชาตินี้และชาติหน้า สัตรูคิดร้ายขอให้พ่ายแพ้วอดวายไปเถิด" เจ้าขวัญก้มลงกราบและหมอบนิ่ง
ฟังคำสาบาลทำเอาเจ้าเรียมเศร้าใจแทบไม่กลั้นน้ำตาได้ พี่ขวัญเอ๋ย บุญนำจำเพาะเสียจริง ๆ ที่เรามาพบกันรักกัน คำสาบาลของพี่นั้นฝังใจข้าไม่หาย เห็นใจแล้วว่าพี่ขวัญรักข้าจริงเรารักกันซื่อ ๆ ตามประสาบ้านนอกขอกนาประสาลูกบ้านทุ่งเดียวกัน ขอให้ความรักของเราสำเร็จเถิด
