หญิงสาวงามแต่งกายเรียบ ๆ ทันสมัยกำลังอ่านจดหมายหน้าเศร้า ๆ เพราะข้อความในจดหมายนั้นทำให้เธอกระวนกระวายที่จะต้องตัดสินใจในเหตุการณ์บางอย่าง ตามธรรมดาเธอเคยมานั่งเล่นที่นี่ทุกวัน ปล่อยหัวใจเพลิดเพลินไปในความเปนอยู่และชีวิตหนหลังของเธอ ๓ ปีโน้น บางครั้งเธอแอบร้องไห้ แต่แล้วก็เปลี่ยนเปนยิ้มแย้มเมื่อผ่านพ้นเหตุการณ์นั้น ๆ มาอย่างไม่นึกฝัน
เสียงเรือเร็วเครื่องกลางลำได้ยินถนัด และบ่ายหัวตรงมายังโป๊ะท่าน้ำ เธอชะเง้อตัวมองแล้วลุกยืนอย่างดีใจ
"มาอยู่นี่เอง" เสียงทักของหนุ่มคนหนึ่งใน ๒–๓ คนที่ก้าวขึ้นจากเรือ
"ก็มาคอยรับคุณสมน่ะซี" หล่อนว่า
พวกผู้ชายหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
"คุณเรียมไม่ใช่เล่น" สงัดเพื่อนของสมชายที่มาด้วยกันรู้ทัน "แต่ที่แท้พวกเรากำลังมาหาคุณคนเดียวน่ะไม่พูดถึง"
คุณเรียมหัวเราะตอบฉะฉาน
"ก็มาคอยรับ มิดีกว่ามาหารึคุณหงัด"
"เงียบเถอะหงัดลื้อมันพลาดไปแล้ว" สมชายตัดบท แล้วหันมาถามคุณเรียม "คุณอาอยู่บนตึกหรือจ๊ะเรียม"
"อยู่ค่ะ แม่นายกำลังอ่านหนังสือ เชิญซีค๊ะ"
"อ้าว แล้วเธอเล่า" เขาหันมาถามเชิงชวน
"ดิฉันอีกสักครู่ถึงจะขึ้นไป"
สมชายยิ้ม กระซิบค่อย ๆ ข้างหู
"คอยก่อนน๊ะ เดี๋ยวฉันจะลงมา"
"แล้วออกนำพวกเพื่อนพาขึ้นไปบนตึก
คุณเรียม คือบุตร์สาวบุญธรรม ซึ่งคุณนายทองคำหญิงหม้ายซื้อไว้จากตาเรืองเพียงร้อยบาท เมื่อแรกก็ตั้งใจจะใช้สรอยการงานอย่างทาษ แต่มันเปนวาสนาของเรียมที่บังเอิญมีหน้าตาจริตกิริยาและน้ำเสียงไปเหมือนเปนคน ๆ เดียวกันเข้ากับโฉมยงบุตรสาวคุณนายซึ่งตายไปแล้ว ทั้งอายุก็รุ่นราวคราวเดียวกัน เมื่อ ๓ ปีโน้น เมื่อ
