"เรียมเรียมเอ๋ย"
"นายอ้า พี่ขวัญ"
"จ้ะพี่เอง" เจ้าขวัญซึ่งผุดขึ้นเกาะเรือรับคำเร็วแทบจะสำลักน้ำแล้วพูดอะไรไม่ออกอีก ส่ายหน้าดูเรียม เรียกชื่อเธอได้เพียงสองคำ เรียมเรียม แล้วก็ตื้นตันและถอนสอื้น ทั้งเรียมและขวัญก็ร้องไห้
"พี่เพิ่งกลับจากศาล เจ้าพ่อของเรา ก็พอดี เรือไฟที่เจ้านั่งผ่านพี่มา พี่จำไม่ได้เพราะนึกว่าเปนหญิงบางกอกอื่น แต่โธ่เรียมเอ๋ย พี่ร้องไห้มาสองปีกว่าแล้ว น้ำใหม่ที่เราเคยเล่นงวดไปสองหนแล้ว พี่ก็ยัง" มันถอนสอื้นติด ๆ กัน "เรียมพี่ยังคอยเจ้าอยู่จนน้ำนี้"
แม้เปนคำของชาวนา เรียมก็ไม่วายน้ำตาไหล เธอเองเปนคนที่กลัวขวัญจะทอดทิ้งเมื่อก่อนโน้น แต่เจ้าขวัญกำลังวอนอยู่ว่า เขาร้องไห้มาสองปี คอยเธอมาสองระดูของน้ำหลาก
"จะให้ฉันทำยังไงล่ะจ๊ะ นายขวัญ เพราะฉันก็ไปอยู่กรุงเทพฯ เสียแล้ว ดูเถิด" พูดหวังจะชี้แจงความจำเปนให้เจ้าหนุ่มเห็น "แล้วพ่อฉันก็มิได้เอาเงินไปถ่ายฉันมาเลยกระทั่งเดี๋ยวนี้ ฉันก็ต้องหลุดเปนทาษเขาไป แต่ก็เปนเคราะห์ดีของฉันที่เขาให้ความศุขสบายเกินตัว"
เจ้าขวัญเบิ่งตา คิดฉงนว่าเหตุไฉนเจ้าเรียมจึงผิดแปลกไปอย่างนี้
"เจ้าอย่ายกย่องพี่นักเลย เจ้าเคยเรียกพี่ว่าอย่างไรก็เรียกอย่างนั้นเถิด ผู้ดีบางกอกเขาเรียกกันว่านาย แต่พี่ชอบให้เจ้าเรียกพี่ว่าพี่ขวัญ" เจ้าหนุ่มบ้านทุ่งพูดโดยเข้าใจผิด แล้วก็จับเรื่องต่อไปอีก "ร้อยเดียวไม่ใช่หรือที่พ่อแกขายเจ้าไว้ เงินเท่านั้นจะทุกร้อนไปใยเล่าเรียม พี่ถือหางไถมาสองปีกว่า รับจ้างเขาเกี่ยวเข้ามั่งแจวเรือมั่งพอเก็บประสมประเสไว้ พี่ยอมอดไม่กินอะไรเลย เดี๋ยวนี้พี่มีเงินสักสองร้อยเห็นจะได้ เจ้าคอยพี่สักเดี๋ยวเถอะ พี่จะไปเอามาให้เดี๋ยวนี้และ" ขาดคำเจ้าหนุ่มลูกปลายน้ำก็ทำท่าจะดำกลับไปเอาเงินที่นา
เรียมตันใจหน้าเสียลงอีกถนัด ขวัญเอ๋ย เธอกำลังเข้าใจผิดอย่างใหญ่หลวงทีเดียว เงินจำนวนนั้นอาจซื้อฉัน
