ปิเคยบรมสุขสำหรับมัน ทุ่งและลำน้ำแสนแสบที่มันแช่อยู่นี้เคยทำให้มันเย็นฉ่ำสบายนัก แต่เดี๋ยวนี้ไม่เย็นแล้ว แสนชอกช้ำและแสนแสบไปตามชื่อ เมื่อก่อนมันแช่น้ำเย็นกับเจ้าเรียม เดี๋ยวนี้มันแช่น้ำเกลืออยู่คนเดียว
เจ้าขวัญมีสันดานนักเลง เลือดทุก ๆ หยดของมันให้ใครก็ได้ถ้ามันรัก และมันจะล้างเลือดใครเสียก็ได้ถ้ามันเกลียด แต่เจ้าขวัญรักเจ้าเรียมเมื่อก่อน ถึงเดี๋ยวนี้ก็มันก็ไม่เกลียดแต่มันแค้น เรียมเอ๋ย กูเลือดนองวันนั้นเพราะมึงเทียว พระธรณีได้กินเลือดกูเพราะมึงแท้ เออมันกรรมของกูคนเดียวที่ทำให้มึงไปบางกอก – ไปบางกอก แล้วบางกอกก็เปลี่ยนมึงเสียสิ้นบางกอกมันฆ่ากูอ้ายคนบางกะปิ
มันหักใจพูดไปเรื่องอื่นหวังกลบเกลื่อนความในใจว่า
"แล้วเมื่อไรเจ้าจะกลับไปอีกล่ะ"
"แม่แกยังเจ็บมากอยู่" หล่อนตอบไปเท่าที่ถาม
"แม่แกเจ็บเออแน่ะ, พี่ไม่รู้เลย, แล้วนี่แกเปนยังไงมั่ง"
"แกก็เรื่อย ๆ คอยวันตายเท่านั้นเอง"
"พรุ่งนี้เจ้าจะกลับหรือยัง"
"ยังมีธุระอะไรหรือ?"
มันพยักหน้า "มีพี่อยากจะชวนเจ้าไปหาเจ้าพ่อสักหน่อย"
"เจ้าพ่อ" เรียมตกใจ "โอ๊ไม่ได้หรอกนายขวัญฉันจะไปอย่างไรได้ และไม่รู้จะไปทำไมด้วย"
"อ้าวเจ้าเรียม" เจ้าขวัญจ้องหน้า หัวใจมันออกจะรู้ในนิสสัยใหม่ของเจ้าเรียม "ก็ไปกราบไหว้บูชาท่านอย่างก่อนมั่งน่ะซี ดูรึ เจ้าหายไปเปนนานสองนานจนได้ดีก็เพราะเราเปนลูกท่านไม่ใช่หรือ"
เรียมแทบจะคลั่งในความป่าเถื่อนของเจ้าขวัญ เธอจะขี่หลังอีเกไปอีกเหมือนก่อน และว่ายน้ำดำน้ำไปเหมือนก่อนก็ไม่ได้เช่นกัน
เสียงรองเท้าลงส้นหนัก ๆ ใกล้เข้ามาหลายคน
เธอจึงบอกให้ขวัญรู้ตัวว่าถึงเวลาต้องจากกัน ใจหนึ่งของเจ้าขวัญเชื่อ แต่อีกใจหนึ่งนึกอยากจะดื้อลอยคอดูหนุ่มบางกอกสักตั้ง เมื่อมันจะอย่างไร
