ข้าไปสาบานต่อหน้าศาลเจ้าพ่อของเราว่า ถ้าอ้ายจ้อยอยู่ ข้าก็จะตาย เพราะเมื่อมันเอาเงินไปถ่ายเจ้ามาแล้ว เจ้าก็ต้องเปนเมียมัน ข้าทนดูไม่ไหว ข้าทนดูอ้ายจ้อยเปนผัวเจ้าไม่ได้เลย เรียม พี่ฆ่าอ้ายจ้อยตายเสียนานแล้ว ฆ่ามันเสียที่เมืองมิน เพราะมันอายว่ามันถูกฟันหน้าเสียนักเลง จึงหนีขึ้นเมืองมิน แล้วมันก็ตายโหงที่เมืองมิน ข้าหลบมาแสนสบายใจ เพราะไม่มีอ้ายจ้อยจะถ่ายเจ้าอีก ข้าตั้งหน้าไถนา ตั้งใจรับจ้างเขาเกี่ยวข้าวแจวเรือเก็บเงินประสมไว้ว่าจะให้พ่อถ่ายเจ้า เรียมเอ๋ย ข้าห่วงพ่อแกคนเดียวกับตัวเจ้าเท่านั้น หาไม่ข้าจะล้างโคตอ้ายจ้อยเสียให้หมดทุ่ง"
เรียมสดุ้งถอยตัว เธอเพิ่งรู้ว่าเจ้าจ้อยตายเพราะมือเจ้าขวัญ และเพราะเธอคนเดียวที่ทำให้เจ้าขวัญฆ่าคน จะมีมั่งไหมที่คนรักเธอจริงอย่างอ้ายขวัญ แล้วความรู้สึกครั้งเก่า วิญญาณและหัวใจดวงเก่าของเรียมชาวนา ก็เข้าครอบงำเธอ
"พี่ขวัญ พี่ขวัญฆ่าเจ้าจ้อยเพราะรักฉันแท้ ๆ โธ่พี่ขวัญ ถึงฉันจะไปอยู่กรุงเทพฯ ก็ยังไม่ลืมพี่ขวัญเลย"
"เจ้าไม่ลืมพี่" มันเบิ่งตา "งั้นเรียมก็ยังรักพี่อยู่เหมือนเก่าก่อนงั้นหรือ เรียมอย่าลวงพี่อย่างวันวานนี้อีกนะเออ เรียม พี่ดีใจจริง ๆ ที่ได้ยินคำเจ้าเออ เจ้าประคุณศักดิ์สิทธิ์แท้" เจ้าขวัญยกมือขึ้นประณมไหว้ไปบนฟ้า "พี่บนบานเจ้าพ่อมา ๓ ปีแล้ว ขอให้เจ้ากลับมาอีก มาอยู่บางกะปิดูไร่นาของเราดีกว่า บางกอกไม่มีนาดู ร้อนก็ต้องอาบน้ำโอ่ง กุ้งปลามันจะมีในคลองเหมือนบ้านเราหรือ"
ฟังเจ้าขวัญพูด เรียมมองเห็นสภาพธรรมชาติของลำน้ำและทุ่งนาในตอนกลางวัน จริงของเจ้าขวัญทั้งสิ้น เธอมองเห็นชีวิตอิสสระของการอยู่นา แต่แล้วคุณสมชายเล่า เมื่อคิดถึงคุณสมชายและฐานะความเปนอยู่ของเรียมเอง เวลานี้เธอก็อัดอั้นจริง ๆ
เจ้าขวัญลูบคลำซิ่นไหมชายเสื้อของเรียมอย่างตื่น ๆ เมื่อมองตัวมันเองแล้ว ก็ดูเลอะเทอะไปด้วยโคลนเลนที่ข้ามมาจากลำกระโดงโน้น เจ้าเรียมแต่งตัว
