ในบ่ายวันนั้น มีชายคนหนึ่งอายุราว ๆ ห้าสิบกว่ามาถามหาตาและก็ได้พบกัน ตาก็ชวนขึ้นเรือน
"ฉันได้ข่าวว่ามีการเซ่นผีตายโหงกันที่วัดนี้เรอะ ข่าวว่าอาละวาดนัก ฉันจึงย่องมาฟังข่าวดูว่าจริงหรือไม่จริง" ชายนั้นพูดกับตาและยาย
"พ่อหิงจะมาดูทำไม?" ตาถาม
"อยากรู้ว่าจริงไหม ถ้าจริง ฉันจะมาเรียกเอาไปใช้งาน ฉันอยากได้" ตาหิงพูด
ทุกคนมองหน้าตาหิงกันทุกคน เป็นเรื่องแปลกหูและไม่เคยคิดว่าจะได้ยินดังนั้น
"อ้ายจริงน่ะจริงละ แต่พ่อหิงจะเอามันไปได้เรอะ?" ตาถามขึ้นอย่างสนใจ และมองหน้าคนที่ชื่อหิงผู้มีหน้าร่างกายผอมเกร็ง หัวหงอกประปราย
"ถ้าจริงอย่างน้าว่า ฉันจะมาสะกดเอาไปเอง" ตาหิงว่า
"โอ! พ่อคุณเถอะ ถ้าเอาไปได้ ก็ช่วยด้วยเถิด วุ่นนัก" ยายร้องและยกมือไหว้
"ต้องขอเวลาสักหน่อย" ตาหิงพูด ปากเคี้ยวหมากอย่างตรึกครอง "มันอยู่หลุมไหนแน่ จะต้องขอไปดูสักหน่อยก่อน"
"ก็ที่ป่าช้าวัดนี่แหละ" ยายว่า
"ดีละ ประเดี๋ยวจะย่องไปดู เหมาะท่าก็จะทำพิธีเสียคืนนี้ พรุ่งนี้จะได้กลับเลย" ตาหิงพูด และชะโงกมองไปทางวัด "มันฝังกันด้านไหนนะ?"
"ไม่รู้สิ ฉันไม่สนใจเลย ลองไปดูก็รู้นี่ ปากหลุมจะต้องมีดอกไม้ธูปเทียนผิดตาอยู่หรอกน่ะ" ตาพูด
"งั้นฉันจะไปแอบดูท่าทีเสียก่อน นี่! พ่อแม้น ถ้าหากท่าทีมันยังไม่เหมาะ ก็ขอค้างอยู่ที่นี่สักคืนหนึ่งเถอะนะ" ตาหิงว่า "และขออาศัยข้าวสุกสักมื้อสุกมื้อด้วย" พูดแล้วหัวเราะ ตาก็หัวเราะ เพราะเรื่องการกินอยู่บ้านเราไม่ตกใจเลย ผมดีใจนัก ถ้ามีคนดีมาเรียกไปเสียได้ จะได้หมดความกลัวเสียที มิฉะนั้นละก็ สบายใจเพียงกลางวันเท่านั้น พอตกค่ำก็หวาดเกรงไปตลอดคืน
ตาหิงหายไปวัดสักครู่หนึ่งเดินกลับมาสั่นหัวอย่างท่าทางไม่สู้ดี
