ผมตื่นขึ้นเห็นสีหน้าคนทุกคนมีเค้าไปสบายใจ ทุกข์ใจกันทุกคน เขาคงผ่านเหตุการณ์เมื่อคืนกันทุกคน
"เมื่อคืนเอ็งรู้อะไรไหม?" ยายกระซิบถามผม พี่พุกกำลังหิ้วน้ำใส่โอ่ง
"ใครมันมาไม่รู้" พอผมเอ่ยเท่านี้ ยายเอามืออุดปากผม
"เอ็งอย่าพูดอะไร ตอบว่ารู้คำเดียวก็พอ" ยายกำชับผมอย่างเด็ดขาด
"จ้ะ ฉันรู้หมด" ผมว่า
"พอแล้ว!" ยายว่า "ข้าเห็นจะต้องโจนไปอยู่บ้านอ้ายโป๊ะชั่วคราวละวะ"
"โอ้โฮ! แย่เลย" ผมร้องออกมาเมื่อได้ยินยายพูดว่าจะคิดหนี ยายแกไปเสีย ทางบ้านนี้ก็หมดความอบอุ่นลงไปอีก แกจะไปบ้านพี่ถนอม ผมก็อยากจะไป แต่ที่นั่นผมก็ยังหวั่นน้าเกียรติ ผมกลัวน้าเกียรติเท่า ๆ กับกลัวทิดกล้า เรื่องน้าเกียรติจบไปยังไม่กี่วัน ผมจะทำยังไงกันเล่า
"เอ๊ะ! ตาเรากับตาหิงไปไหนล่ะ?" ผมถามยาย
"ไปวัดกันล่ะสิ กูกลัวจริง ๆ วะ จะทำอะไรไหงไม่ไปทำกันที่อื่น ดันมายุ่งที่บ้านเรา โอย! จะขาดใจตายเสียให้ได้เมื่อคืนนี้" ยายบ่น
ผมเห็นจริงตามยายพูด ถ้าตาหิงไม่มาค้างที่นี่ เรื่องก็ไม่รุนแรงเท่าเมื่อคืน ผมชักหนักใจเพิ่มขึ้นอีกเสียแล้ว แต่ไม่รู้จะแก้ไขอย่างไรได้ คืนนี้ต้องแย่อีกแล้ว
จวนเวลากินข้าว ตาผมกับตาหิงก็กลับมา ตาหิงซื้อเหล้าติดมือมาด้วย ตาหิงแกกิน แต่ตาเราไม่กิน พอถึงนอกชาน ตาหิงก็นั่งดื่มคนเดียว
"เมื่อคืนมันมาท้าทายฉัน" ตาหิงว่าแล้วหัวเราะ ตามีแววเหี้ยม "ดีแล้ว ท่านพระครูท่านอนุญาตให้ทำได้ คืนนี้ฉันจะลงมือทำการละ ฉันจะไปทำที่ศาลาป่าช้าเลยตลอดคืน ฉันไม่มายุ่งทางบ้านนี่หรอก พอเสร็จงาน ฉันก็จะเลยกลับไปทีเดียว ไม่แวะมาลาละนะ" ตาหิงพูดกับตาและยาย ผมเบาหัวอก มองดูยายก็เห็นหน้าตาแจ่มใสขึ้น พี่พุกถอน
