มีใครแปลกหน้าสองคนยืนมองเราที่นอกวัด มันเห็นกูกับอ้ายหิงขึ้นกุฏิท่านพระครู ครั้นขากลับมาก็ไม่เห็นอ้ายสองคนนั่นเสียแล้ว มันคงหลบตัวอยู่แถววัดนั่นแหละ" ตาพูด ผมฟังตาพูดก็มองเรื่องออกโปร่ง เวรกรรม อะไร ๆ มันจะมาลงที่บ้านเราอีก ตาหิงมาอยู่บ้านเรา และตาร่วมไปวัดกับตาหิง เท่ากับร่วมในพิธีสะกดทิดกล้าด้วย ตาหิงมาบ้านเรานี้เท่ากับเป็นทูตมรณะแห่งบ้านเรา ทั้งคนและผีจะบุกบ้านเราอย่างไรบ้าง
"แล้วศพอ้ายทิดหิงล่ะ จะว่ายังไง?" ยายถามตา
"นั่นก็แล้วแต่ทางกำนันและทางวัดจะจัดการกัน เราไปยุ่งอะไรไม่ได้ มันจะเป็นตัวการสมรู้ร่วมคิดกับฝ่ายอ้ายหิง ภัยมันจะมาสู่" ตาว่า พวกเราฟังแล้วตาวาวไปตาม ๆ กัน
"เรื่องมันอีกมาก จบลงยากเหมือนกัน ทางอำเภอคงจะมาสอบสวนบ้านเราบ้าง ในฐานที่อ้ายหิงมาบ้านเรา และข้าเองพาอ้ายหิงไปวัด พยานมันมีรู้เห็น แต่นั่นแหละวะ เราถือเอาอย่างพระ เราไม่ผิดอะไร จะไปกลัวทำไม ความจริงมันมีอยู่ ก็ว่าไปตามความจริง" ตาว่า
"อนิจจัง ทุกขัง เมื่อวานมันก็ยังพูดคุยกับเราอยู่และนอนที่นี่" ยายพูดอย่างอ่อนใจ ส่วนผมก็ยิ่งอ่อนใจไปกว่ายายเป็นไหน ๆ อ้ายเรื่องสู้รบกันน่ะ ถ้ามันจำเป็นก็ต้องสู้ แม้แต่เป็นเด็ก เลือดสู้ก็ยังมี กูไม่รู้เรื่องอะไรกะมึง เมื่อมึงจะพาลระรานมา ก็ทำยังไงได้ ตาของเราก็คนเก่า เคยผ่านดีผ่านร้ายมาเหมือนกัน พวกเจ้านายหาญก็รู้จักดีอยู่ เอาก็เอากัน ถ้าเอากันแค่หมัด ๆ มวย ๆ ไม่เกี่ยวกับปืนผาหน้าไม้มาแอบยิง ถ้าประกันซึ่ง ๆ หน้า อ้ายผมนี่ แม้แต่อายุน้อย ก็มีกำลังขนาดควายเหมือนกัน กลัวมันจะไม่เอากะเราแบบนี้ นักเลงมากเท่าไหร่ ยิ่งขี้ขลาด จะหาทางแต่ได้เปรียบ เผลอก็เอามึงเสียละมาก ยิงเอาแล้วหนีไป
ทีนี้มาพูดกันเรื่องผีน่ะซี ร้ายกาจกว่าเป็นไหน ๆ ตาหิงมาตายเสีย อ้ายทิดกล้าก็ผุดขึ้นจากหลุมอีก และมันก็จะมาขี่ม้ารอบ ๆ บ้านเราอีก
"กลัวทิดกล้าจะมาขี่ม้าอีกน่ะซี" ผมพูดขึ้นลอย ๆ ทุกคนเหลียวดูผมอย่างเห็นด้วย
"ตาจ๋า ขอปืนฉันสักกระบอกเถอะน่า มันขี่ม้ามาเวียนอีก ฉัน
