มาหาท่านให้เข้าไปในวังแล้วจะจับฆ่าเสีย เพราะจะให้ห้องจูเหียบขั้นเสวยราชสมบัติ จึงจะสิ้นเสี้ยนหนามไปภายน่า โฮจิ้นยังมิได้ตอบประการใด พอขันทีเลวมาบอกว่ามีรับสั่งให้หาโฮจิ้นยังมิได้ตอบประการใด พอขันทีเลวมาบอกว่ามีรับสั่งให้หาโฮจิ้นเข้าไปข้างใน จะปฤกษาราชการเปนการเร็ว โจโฉจึงว่าแก่โฮจิ้นว่า เราจำจะตั้งให้ห้องจูเปียนผู้เปนราชบุตร์เอกให้เสวยราชสมบัติเสียก่อน เราจึงคิดฆ่าเกนหวนกับพรรคพวกเหล่าร้ายเสีย โฮจิ้นจึงตอบว่าเมื่อเปนดังนี้ผู้ใดจะอาสาฆ่าอ้ายเหล่าศัตรูราชสมบัติเสียได้บ้าง อ้วนเสี้ยวได้ยินโฮจิ้นว่าดังนั้น จึงว่าข้าพเจ้าจะอาษาคุมทหารห้าพันเข้าทำการจับขันทีสิบคนกับเกนหวนฆ่าเสีย แล้วจึงยกห้องจูเบียนขึ้นเสวยราชสมบัติตามประเพณี โฮจิ้นได้ยินจึงมีความยินดีนัก จึงจัดทหารห้าพันถือเครื่องสาตราวุธครบมือกันแล้วให้แก่อ้วนเสี้ยว ๆ ก็คุมทหารเข้าไป โฮจิ้นให้โหหยองซุนฮิวแตะภายกับขุนนางใหญ่น้อยสามสิบเศษ ตามอ้วนเสี้ยวเข้าไปถึงตำหนักซึ่งไว้ศพพระเจ้าเลนเต้ แล้วเชิญเสด็จห้องจูเบียนขึ้นณที่นั่งพระเจ้าเสนเต้เสด็จออก ขุนนางทั้งปวงกราบถวายบังคมแล้วเฝ้าที่นั่น แต่อ้วนเสี้ยวกับโฮจิ้นคุมทหารห้าพัน เปิดประตูเมืองเข้าไปไล่จับเกนหวน ๆ รู้ตัวหนีเข้าไปอยู่ในสวนดอกไม้ที่ข้างใน แลกุยเสงขันทีคนหนึ่งบอกว่าขันทีสิบคนมีใจพยาบาทเกนหวน ครั้นเกนพวนหนีกุยเสงก็ฆ่าเกนหวนตายในสวนดอกไม้ เหล่าทหารล้อมวังเกนหวนได้คุมอยู่นั้น ครั้นเห็นเกนหวนตายต่างคนต่างวิ่งเข้าหาอ้วนเสี้ยวเปนอันมาก อ้วนเสี้ยวจึงว่าแก่โฮจิ้นว่า ได้ทำการถึงเพียงนี้แล้วจำจะฆ่าขันทีสิบคน กับพรรคพวกของมันเสียให้สิ้นทีเดียว ราชการจึงจะปรกติ
