เลี้ยงไว้ แล้วขึ้นไปว่าแก่พระเจ้าเลนเต้ว่า สมบัตินี้ขอให้ห้องจูเหียบเสวยราชเถิด แต่นางตังไทฮอจึงอ้อนวอนพระเจ้าเลนเต้เปนหลายครั้ง พรเจ้าเลนเต้มีความรักแก่ห้องจูเหียบ จึงรับคำนางตังไทฮอผู้มารดา ครั้นอยู่มาณเดือนหกพระเจ้าเลนเต้ทรงประชวรหนัก จึงมีขันทีคนหนึ่งชื่อเกนหวนนอกขันทีสิบคน จึงกราบทูลพระเจ้าเลนเต้ว่า ซึ่งพระองค์รับคำตังไทฮอผู้เปนพระมารดาว่า จะให้ห้องจูเหียบเสวยพระราชสมบัตินั้นข้าพเจ้าก็มีความยินดีด้วย แต่ว่าจะมิฆ่าโฮจิ้นเสียก่อนนั้นเห็นไม่ได้ พระเจ้าเลนเต้เห็นชอบด้วย จึงให้หาโฮจิ้นเข้ามาปฤกษาราชการด้วยโฮจิ้นก็เข้ามาถึงประตูวัง พอพบขุนนางพัวอิ๋นจึงบอกว่าบัดนี้เกนหวนคิดอ่านจะฆ่าท่านเสีย ท่านอย่าเข้าไปเลย โฮจิ้นได้ยินข่าวก็กลับมาบ้าน จึงให้หาขุนนางทั้งปวงมากินโต๊ะแล้วปฤกษาว่าเราคิดจะฆ่าเกนหวนเสีย ท่านทั้งปวงจะเห็นประการใด โจโฉได้ยินดังนั้นจึงว่าอันเกนหวนนั้นพระเจ้าเลนเต้ก็โปรดปราน พรรคพวกในวังก็มีเปนอันมาก ท่านคิดการครั้งนี้เห็นจะมิสำเร็จ จะไม่ตายแต่ตัวจะพาญาติพี่น้องตายเสียสิ้น ขอท่านจงดำริห์ดูให้ควรก่อน โฮจิ้นได้ยินโจโฉว่าดังนั้นก็โกรธ จึงว่าตัวเปนแต่ผู้น้อยเราคิดการใหญ่หลวงตัวไม่รู้ตัวมาว่าดังนี้ไม่ควร ขุนนางทั้งปวงยังนิ่งอยู่แลทรงพระประชวรหนักก็สวรรค์คต พัวอิ๋นแจ้งเนื้อความซึ่งขันทีคิดนั้นจึงไปบอกโฮจิ้นว่า บัดนี้พระเจ้าเลนเต้สวรรค์คตแล้ว ขันทีสิบคนกับเกนหวนคิดกันปิดเนื้อความเสีย จะให้มีรับสั่งพระเจ้าเลนเต้
