เจ้าเมืองออโกก๊ก ยกทหารมาตั้งอยู่ริมแม่นํ้าโท้ฮัวสุยเปนอันมาก ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็จัดแจงทหารยกไปถึงแม่น้ำโท้ฮัวสุย เห็นทหารลุดตัดกุดรูปร่างเปนชาวดง แล้วนํ้านั้นก็วิปริตคิดสงไสย จึงหาชาวบ้านมาสืบถามชาวบ้านจึงบอกว่า น้ำในแม่นํ้าโท้ฮัวสุยนี้ถ้าใบโท้หล่นลงแล้วเมื่อใด คนต่างประเทศไม่รู้ตักมากินก็เมาตายในขณะนั้น ถ้าชาวเมืองออโกก๊กมาตักกิน ก็ให้เกิดสติปัญญาแลกำลังมากขึ้น
ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นก็ตกใจ ให้อุยเอี๋ยนตั้งค่ายอยู่ริมแม่น้ำ ตัวขงเบ้งถอยออกไปตั้งอยู่ไกลสองร้อยห้าสิบเส้น แล้วกำชับทหารทั้งปวงมิให้ตักนํ้านั้นมากินเปนอันขาด ฝ่ายเขาอั๋นกับเคหลีเห็นขงเบ้งยกมาตั้งค่ายอยู่ดังนั้น ก็เกณฑ์ทหารยกข้ามฟากไปจะรบเอาค่ายอุยเอี๋ยนๆก็ยกออกตั้งอยู่นอกค่าย ครั้นเขาอั๋นเคหลียกมาถึงก็ขับให้ทหารเข้ารบเปนสามารถ อุยเอี๋ยนเห็นทหารลุดตัดกุดลํ่าสันแล้วคงทนแก่อาวุธทั้งปวง ก็ล่าทัพมาค่ายขงเบ้ง เขาอั๋นกับเคหลีก็ยกทหารข้ามกลับมาค่าย อุยเอี๋ยนให้ทหารตามมาสอดแนมดู เห็นทหารลุดตัดกุดมิได้มีแพแลเรือขี่เกราะข้ามแม่น้ำไปได้ ก็เอาเนื้อความไปแจ้งแก่ขงเบ้งทุกประการ
ขงเบ้งได้ฟังดังนั้นคิดสงไสย จึงเรียกลิคีมาถามว่า เหตุผลทั้งนี้จะเปนประการใด ลิคีจึงว่าอันทหารตินกะเป๋งเหล่านี้มีกำลังพะลังใส่เกราะหวายคงทนแก่อาวุธเสมอทุกตัวคน อันเราจะรบพุ่งเอาไชยชนะมันนั้นเห็นขัดสน ขอให้มหาอุปราชยกกลับไปเมืองเสฉวนก่อนเถิด เบ้งเฮ๊กก็สิ้นความคิดอยู่แล้ว เห็นหาอาจยกตามเราได้ไม่ ขงเบ้งจึงหัวเราะว่าเราได้ทำการเกิน
