หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๑๘
ต่อนี้ไปเกิดขัดข้องว่า จะแต่งบทหนุมานอย่างไรให้แก้นางสีดาได้โดยเร็ว เหล่ากวีซึ่งเปนที่ทรงปรึกษาไม่มีใครสามารถจะแต่งบทให้พอพระราชหฤทัยได้ จึงทรงลองดำรัสสั่งให้สุนทรภู่แต่ง สุนทรภู่แต่งต่อไปว่า
“ชายหนึ่งผูกศออรไทย
แล้วทอดองค์ลงไปจะให้ตาย
บัดนั้น วายุบุตรแก้ได้ดังใจหมาย” ดังนี้
ก็ชอบพระราชหฤทัย ทรงยกย่องความฉลาดของสุนทรภู่คราวนี้ครั้ง ๑ ด้วยการทรงพระราชนิพนธ์บทละคอนในรัชกาลที่ ๒ นั้น เล่ากันมาว่า เมื่อทรงพระราชนิพนธ์บทขึ้นแล้ว ให้เอาบทไปซ้อมละคอนเสียก่อน ถ้าบทยังขัดกับกระบวนเล่นละคอน ก็ต้องแก้ไขบทไปจนกว่าละคอนจะเล่นได้สดวก จึงเอาเปนใช้ได้ บทที่สุนทรภู่แต่งถวายครั้งนั้นเข้ากับกระบวนเล่นได้สดวกดีด้วย จึงได้โปรดฯ
