อสุนีบาตว่า กุ้งเป็นสัตว์โลภอาหาร ทำอุบายเจาะท้องเรือสำเภาให้ล่มจม เจ๊กจีนตายเสียเป็นอันมาก ประสงค์จะกินศพเจ๊กเป็นอาหาร สำเภาและสินค้าในลำเล่าก็เป็นของมีเจ้าของหวงแหน กองเวรกรรมอันนี้จึงบันดาลให้เป็นสำเภาประดิษฐานติดอยู่ในแก้มขวาซ้ายแห่งกุ้งถ่วงให้หนักอย่าให้ผุดน้ำเงยหัวขึ้นเจาะท้องเรือสำเภาได้ อันหนึ่ง เทพอาวุธทั้งหัวและหางให้กลายเป็นอัฐิพอกันตัว จะไปในสถานที่ใดให้เดินถอยหลังไปกว่าจะสูญสิ้นพระคงคา จึงจะพ้นทุกข์ตามเทวโองการสาป ครั้นขาดคำพระอนันตนาคราชดำเนินข้อรับสั่งพระผู้เป็นเจ้า สำเภาก็อุบัติแล่นเข้าไปในปากกุ้งติดอยู่แก้มซ้ายขวาข้างละลำ แล้วก็สาปสั่งเจ๊สัวนายสำเภาซึ่งจะใช้เรือสำเภาค้าขายสืบไปให้นับถือเข้ายอดสวรรค์ขออำนาจเธอไปคุ้มครองรักษาเรือสำเภาจงทุกเที่ยวไปมาชั่วกัลปาเป็นนิสสัยจนทุกวันนี้ ครั้นเสร็จราชการทรมานกุ้งแล้ว พระอนันตนาคราชก็กลับไปยังสถานที่เคยอยู่.
นิยายที่เล่ามานี้มีเรื่องที่จะพูดต่อไป ก็คือ เจ้าหมาจ่อนั้นเป็นใคร ในเรื่องก็ว่า เจ้าหมาจ่อเป็นผู้ที่เจ๊สัวและนายสำเภาพากันไปร้องทุกข์ จึงน่าจะเข้าใจว่า คงเป็นเจ้าเจ๊ก ไม่
