งานแปล:แรงงานรับจ้างและทุน/บทที่ 9

by คาร์ล มาคส์

Chapter 9 EFFECT OF CAPITALIST COMPETITION ON THE CAPITALIST CLASS, THE MIDDLE CLASS, AND THE WORKING CLASS

บทที่ 9 ผลของการแข่งขันของนายทุนต่อชนชั้นนายทุน ชนชั้นกลาง และชนชั้นแรงงาน

We thus see how the method of production and the means of production are constantly enlarged, revolutionized, how division of labor necessarily draws after it greater division of labor, the employment of machinery greater employment of machinery, work upon a large scale work upon a still greater scale. This is the law that continually throws capitalist production out of its old ruts and compels capital to strain ever more the productive forces of labor for the very reason that it has already strained them -- the law that grants it no respite, and constantly shouts in its ear: March! march! This is no other law than that which, within the periodical fluctuations of commerce, necessarily adjusts the price of a commodity to its cost of production.

เราจึงเห็นว่าวิธีการผลิตและปัจจัยการผลิตนั้นถูกทำให้มีขนาดใหญ่ขึ้นและถูกปฎิวัติอยู่ตลอดอย่างไร การแบ่งงานกันทำนั้นนำไปสู่การแบ่งงานกันทำในระดับที่สูงขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้อย่างไร การนำเครื่องจักรมาใช้นำไปสู่การนำเครื่องจักรมาใช้ในจำนวนมากขึ้น การทำงานในมาตราส่วนขนาดใหญ่นำไปสู่มาตราส่วนที่ใหญ่กว่าเดิม นี่คือกฎเกณฑ์ซึ่งนำการผลิตแบบทุนนิยมออกจากความเคยชินเก่า ๆ อยู่ตลอดเวลา และผลักดันให้ทุนต้องเค้นแรงในการผลิตของแรงงานออกมา ด้วยเหตุผลเดียวกันที่เค้นมันอยู่ -- กฎเกณฑ์ซึ่งไม่ผ่อนผัน และตะโกนกรอกหูของมันอย่างไม่หยุดว่า: ก้าว! ก้าว! นี่ไม่ใช่กฎเกณฑ์อื่นใดมากไปกว่ากฎเกณฑ์ซึ่งราคาของโภคภัณฑ์จำต้องถูกปรับให้เป็นไปตามต้นทุนในการผลิตของมัน ในความผันผวนเป็นช่วง ๆ ของการค้า

No matter how powerful the means of production which a capitalist may bring into the field, competition will make their adoption general; and from the moment that they have been generally adopted, the sole result of the greater productiveness of his capital will be that he must furnish at the same price, 10, 20, 100 times as much as before. But since he must find a market for, perhaps, 1,000 times as much, in order to outweigh the lower selling price by the greater quantity of the sale;since now a more extensive sale is necessary not only to gain a greater profit, but also in order to replace the cost of production (the instrument of production itself grows always more costly, as we have seen), and since this more extensive sale has become a question of life and death not only for him, but also for his rivals, the old struggle must begin again, and it is all the more violent the more powerful the means of production already invented are. The division of labor and the application of machinery will therefore take a fresh start, and upon an even greater scale.

ไม่ว่าปัจจัยการผลิตที่นายทุนนำมาใช้จะทรงพลังแค่ไหน การแข่งขันจะทำให้มันถูกนำมาใช้โดยทั่วไป และเมื่อมันถูกนำมาใช้โดยทั่วไปแล้ว ผลลัพธ์เดียวซึ่งผลิตภาพที่สูงขึ้นของทุนของเขานั่นทำให้เกิดขึ้น คือเขาจะต้องผลิตในปริมาณ 10, 20, 100 เท่าของแต่ก่อน แต่ขายในราคาเท่าเดิม แต่เพราะเขาอาจจะต้องหาตลาดที่ขนาดใหญ่ขึ้นกว่า 1,000 เท่าเพื่อมาแทนที่ราคาขายที่ต่ำลงด้วยการขายในปริมาณที่มากขึ้น เพราะในตอนนี้จำเป็นที่จะต้องขายในปริมาณมากกว่าเดิม ไม่ใช่แค่เพื่อเอากำไรมากขึ้น แต่เพื่อทดแทนต้นทุนการผลิตด้วย (อุปกรณ์ในการผลิตเองก็แพงขึ้นเรื่อย ๆ อย่างที่ได้เห็น) และเพราะการขายในปริมาณมากขึ้นนี้กลายเป็นปัญหาของความเป็นความตายของเขา และของคู่แข่งเขา การดิ้นรนอย่างเก่าจะต้องเริ่มขึ้นใหม่ และจะยิ่งรุนแรงยิ่งปัจจัยการผลิตที่ถูกประดิษฐ์ขึ้นมานั้นทรงพลังมากเท่าใด การแบ่งงานกันทำและการประยุกต์ใช้เครื่องจักรนั้นจึงจะเริ่มต้นใหม่ ในระดับที่ใหญ่กว่าเดิม

Whatever be the power of the means of production which are employed, competition seeks to rob capital of the golden fruits of this power by reducing the price of commodities to the cost of production; in the same measure in which production is cheapened - i.e., in the same measure in which more can be produced with the same amount of labor -- it compels by a law which is irresistible a still greater cheapening of production, the sale of ever greater masses of product for smaller prices. Thus the capitalist will have gained nothing more by his efforts than the obligation to furnish a greater product in the same labor-time; in a word, more difficult conditions for the profitable employment of his capital. While competition, therefore, constantly pursues him with its law of the cost of production and turns against himself every weapon that he forges against his rivals, the capitalist continually seeks to get the best of competition by restlessly introducing further subdivision of labor and new machines, which, though more expensive, enable him to produce more cheaply, instead of waiting until the new machines shall have been rendered obsolete by competition.

ไม่ว่าปัจจัยการผลิตซึ่งถูกนำมาใช้จะทรงพลังเท่าใด การแข่งขันพยายามปล้นผลไม้ทองคำซึ่งพลังนี้ให้เขามาด้วยการลดราคาของโภคภัณฑ์จนเหลือเท่าต้นทุนการผลิต ในสัดส่วนเดียวกันที่กระบวนการผลิตถูกลง นั่นคือในสัดส่วนเดียวกันที่ผลผลิตมากขึ้นจากการใช้แรงงานปริมาณเท่าเดิม กฎเกณฑ์ที่ต้านไม่ได้ผลักดันให้การผลิตที่ถูกลงกว่าเดิมนำไปสู่การขายของในปริมาณที่มากขึ้นในราคาที่ลดลง นายทุนนั้นจึงไม่ได้อะไรจากอุตสาหะของเขานอกไปจากข้อผูกมัดที่จะต้องผลิตมากขึ้นด้วยเวลาแรงงานเท่าเดิม พูดได้ว่าทำให้เงื่อนไขในการสร้างกำไรด้วยทุนของเขานั้นลำบากขึ้น ดังนั้น ในขณะที่การแข่งขันไล่ตามเขาอยู่ตลอดเวลาด้วยกฎเกณฑ์ของมันว่าด้วยต้นทุนการผลิต และหักหลังเขาด้วยอาวุธใดก็ตามที่เขาสร้างขึ้นมาใช้กับคู่แข่งของเขา นายทุนจะขวนขวายที่จะก้าวข้ามการแข่งขันอยู่ตลอดเวลาด้วยการแบ่งงานกันทำมากขึ้นและการนำเครื่องจักรใหม่ ๆ มาใช้อย่างไม่หยุดพัก ซึ่งแม้จะแพงขึ้น ก็ทำให้เขาสามารถผลิตได้ถูกลง แทนที่จะรอจนเครื่องจักรใหม่ ๆ กลายเป็นของล้าสมัยด้วยการแข่งขัน

If we now conceive this feverish agitation as it operates in the market of the whole world, we shall be in a position to comprehend how the growth, accumulation, and concentration of capital bring in their train an ever more detailed subdivision of labor, an ever greater improvement of old machines, and a constant application of new machine -- a process which goes on uninterruptedly, with feverish haste, and upon an ever more gigantic scale.

หากเราเข้าใจการปลุกปั่นอันทรงพลังนี้อย่างที่มันทำงานในตลาดทั่วโลก เราอยู่ในตำแหน่งที่จะเข้าใจว่าการเติบโต การสะสม และการกระจุกตัวของทุนนำมาซึ่งการแบ่งงานกันทำอย่างละเอียดลงไปกว่าเดิม การพัฒนาเครื่องจักรเก่า ๆ ให้ดีขึ้นกว่าเดิม และการนำเครื่องจักรใหม่ ๆ มาใช้อยู่ตลอดอย่างไร เป็นกระบวนการซึ่งดำเนินไปอย่างไม่ถูกขัดขวาง ด้วยความเร็วสูง และเกิดขึ้นในขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ

But what effect do these conditions, which are inseparable from the growth of productive capital, have upon the determination of wages?

แต่เงื่อนไขเหล่านี้ ซึ่งแยกไม่ออกจจากการเติบโตของทุนในการผลิตนั้น ส่งผลต่อการกำหนดค่าจ้างอย่างไร

The greater division of labor enables one laborer to accomplish the work of five, 10, or 20 laborers; it therefore increases competition among the laborers fivefold, tenfold, or twentyfold. The laborers compete not only by selling themselves one cheaper than the other, but also by one doing the work of five, 10, or 20; and they are forced to compete in this manner by the division of labor, which is introduced and steadily improved by capital.

การแบ่งงานกันทำมากขึ้นทำให้ผู้ใช้แรงงานคนหนึ่งสามารถทำงานของผู้ใช้แรงงานของคนห้า 10 หรือ 20 คน มันจึงเพิ่มการแข่งขันระหว่างผู้ใช้แรงงานถึงห้า 10 หรือ 20 เท่า ผู้ใช้แรงงานไม่ได้แข่งขันด้วยการขายตัวเองในราคาที่ถูกกว่าเท่านั้น แต่ยังทำด้วยการทำงานของคนห้า 10 หรือ 20 คน และพวกเขาถูกบังคับให้แข่งขันแบบนี้โดยการแบ่งงานกันทำ ซึ่งถูกนำมาใช้ และถูกพัฒนาอย่างคงที่โดยทุน

Furthermore, to the same degree in which the division of labor increases, is the labor simplified. The special skill of the laborer becomes worthless. He becomes transformed into a simple monotonous force of production, with neither physical nor mental elasticity. His work becomes accessible to all; therefore competitors press upon him from all sides. Moreover, it must be remembered that the more simple, the more easily learned the work is, so much the less is its cost to production, the expense of its acquisition, nd so much the lower must the wages sink -- for, like the price of any other commodity, they are determined by the cost of production. Therefore, in the same manner in which labor becomes more unsatisfactory, more repulsive, do competition increase and wages decrease.

มากไปกว่านั้น แรงงานนั้นถูกทำให้ง่ายลง ในระดับเดียวกันที่การแบ่งงานกันทำสูงขึ้น ความเชี่ยวชาญพิเศษของผู้ใช้แรงงานกลายเป็นสิ่งไร้ค่า เขากลายเป็นแรงในการผลิตที่ง่ายและซ้ำซาก ไม่มีความยืดหยุ่นทางจิตหรือทางกาย งานของเขากลายเป็นสิ่งที่ใคร ๆ ก็ทำได้ เขาจึงมีคู่แข่งอยู่รอบตัวที่คอยกดดันเขา มากไปกว่านั้นอีก เราต้องจำไว้ว่ายิ่งงานนั้นง่ายเท่าใด ยิ่งเรียนรู้ง่ายเท่าใด ต้นทุนการผลิตของมัน ราคาในการได้มันมานั้นก็จะยิ่งลดลง และค่าจ้างก็จะยิ่งน้อยลงไปอีก เพราะเช่นเดียวกันกับราคาของโภคภัณฑ์อื่น ๆ มันถูกกำหนดโดยต้นทุนการผลิตของมัน ดังนั้นแล้ว การแข่งขันจะเพิ่มขึ้น ค่าจ้างจะลดลง ในทางเดียวกันที่แรงงานนั้นกลายเป็นสิ่งที่ไม่น่าพึงพอใจและไม่น่าทำ

The laborer seeks to maintain the total of his wages for a given time by performing more labor, either by working a great number of hours, or by accomplishing more in the same number of hours. Thus, urged on by want, he himself multiplies the disastrous effects of division of labor. The result is: the more he works, the less wages he receives. And for this simple reason: the more he works, the more he competes against his fellow workmen, the more he compels them to compete against him, and to offer themselves on the same wretched conditions as he does; so that, in the last analysis, he competes against himself as a member of the working class.

ผู้ใช้แรงงานต้องการคงค่าจ้างทั้งหมดของเขาให้เท่าเดิมในเวลาเดิมด้วยการใช้แรงงานมากขึ้น ไม่ว่าด้วยการทำงานนานกว่าเดิม หรือมากกว่าในเวลาเท่าเดิม ดังนั้น เขาทวีคูณผลพวงหายนะของการแบ่งงานกันทำด้วยตัวเขาเอง โดยถูกกระตุ้นด้วยความต้องการของเขา ผลลัพธ์คือ: ยิ่งเขาทำงานมากขึ้นเท่าใด ค่าจ้างที่เขาได้รับกลับมาจะยิ่งน้อยลง และด้วยเหตุผลง่าย ๆ นี้เอง ยิ่งเขาทำงานมาขึ้นเท่าใด เขาจะยิ่งแข่งขันกับสหายคนทำงานด้วยกันเอง เขาจะยิ่งผลักดันให้พวกเขาต้องแข่งขันกับเขา และต้องตกอยู่ในสภาพที่เคราะห์ร้ายด้วยเงื้อมมือของตัวเองเช่นเดียวกันกับที่เขาอยู่ จนกระทั่ง ในตอนสุดท้ายของการวิเคราะห์ เขาแข่งขันกับตนเองในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของชนชั้นแรงงาน

Machinery produces the same effects, but upon a much larger scale. It supplants skilled laborers by unskilled, men by women, adults by children; where newly introduced, it throws workers upon the streets in great masses; and as it becomes more highly developed and more productive it discards them in additional though smaller numbers.

เครื่องจักรก็ส่งผลแบบเดียวกัน แต่ในขนาดที่ใหญ่กว่ามาก มันแทนที่ผู้ใช้แรงงานฝีมือด้วยผู้ใช้แรงงานไม่มีฝีมือ ผู้ชายด้วยผู้หญิง ผู้ใหญ่ด้วยเด็ก ไม่ว่าถูกนำมาใช้ในที่ใด มันทิ้งขว้างคนทำงานให้มาอยู่บนถนนในจำนวนมาก และยิ่งมันถูกพัฒนาให้ดีขึ้นและมีผลิตภาพมากขึ้นเท่าใดมันก็จะยิ่งละทิ้งพวกเขาแม้ในจำนวนที่น้อยลงไป

We have hastily sketched in broad outlines the industrial war of capitalists among themselves. This war has the peculiarity that the battles in it are won less by recruiting than by discharging the army of workers. The generals (the capitalists) vie with one another as to who an discharge the greatest number of industrial soldiers.

เราได้ร่างภาพรวมของสงครามอุตสาหกรรมระหว่างนายทุนไว้อย่างคร่าว ๆ สงครามนี้แปลกประหลาดที่การต่อสู้ไม่ได้ชนะด้วยการเกณฑ์ทหารใหม่ แต่ด้วยการไล่ออกทหารออกจากกองทัพของคนทำงาน พวกแม่ทัพ (นายทุน) แข่งขันกันว่าใครจะไล่ออกทหารอุตสาหกรรมได้มากที่สุด

The economists tell us, to be sure, that those laborers who have been rendered superfluous by machinery find new venues of employment. They dare not assert directly that the same laborers that have been discharged find situations in new branches of labor. Facts cry out too loudly against this lie. Strictly speaking, they only maintain that new means of employment will be found for other sections of the working class; for example, for that portion of the young generation of laborers who were about to enter upon that branch of industry which had just been abolished. Of course, this is a great satisfaction to the disabled laborers. There will be no lack of fresh exploitable blood and muscle for the Messrs. Capitalists -- the dead may bury their dead. This consolation seems to be intended more for the comfort of the capitalists themselves than their laborers. If the whole class of the wage-laborer were to be annihilated by machinery, how terrible that would be for capital, which, without wage-labor, ceases to be capital!

นักเศรษฐศาสตร์บอกเรา ให้แน่ชัด ว่าผู้ใช้แรงงานที่ถูกทำให้ไม่จำเป็นด้วยเครื่องจักรจะหางานทำที่ใหม่ เขาไม่กล้าพูดตรง ๆ ว่าผู้ใช้แรงงานกลุ่มเดียวกันที่ถูกไล่ออกนั้นก็จะเข้าไปสู่แรงงานสาขาใหม่ ข้อเท็จจริงโห่ร้องอย่างขัดแย้งกับคำโกหกนี้ดังเกินไป ให้พูดอย่างเคร่งครัด พวกเขาบอกเพียงว่าจะมีงานทำใหม่ ๆ ให้สัดส่วนอื่น ๆ ของชนชั้นแรงงาน เช่นผู้ใช้แรงงานรุ่นใหม่ซึ่งกำลังจะเข้าสู่อุตสาหกรรมสาขาที่เพิ่งจะถูกยุบไป แน่นอนว่าผู้ใช้แรงงานที่ถูกไล่ออกก็จะยินดีกับข่าวนี้ พวกท่านนายทุนเหล่านั้นก็จะไม่ขาดเลือดเนื้อใหม่ ๆ มาให้ใช้ประโยชน์ และให้คนตายฝังผู้ตายของพวกเขาเอง การปลอบใจนี้ดูท่าจะมีไว้ให้เหล่านายทุนสบายใจมากกว่ามีไว้ให้เหล่าผู้ใช้แรงงาน หากชนชั้นผู้ใช้แรงงานรับจ้างถูกทำลายล้างสิ้นโดยเครื่องจักร แล้วจะแย่แค่ไหนสำหรับทุน ซึ่งหากสิ้นแรงงานรับจ้าง ก็จะสิ้นความเป็นทุน!

But even if we assume that all who are directly forced out of employment by machinery, as well as all of the rising generation who were waiting for a chance of employment in the same branch of industry, do actually find some new employment -- are we to believe that this new employment will pay as high wages as did the one they have lost? If it did, it would be in contradiction to the laws of political economy. We have seen how modern industry always tends to the substitution of the simpler and more subordinate employments for the higher and more complex ones. How, then, could a mass of workers thrown out of one branch of industry by machinery find refuge in another branch, unless they were to be paid more poorly?

แต่แม้ว่าเราสมมุติว่าทุกคนที่ถูกขับออกจากงานโดยตรงโดยเครื่องจักร และคนรุ่นใหม่ที่รอทำงานในอุตสาหกรรมเดียวกัน นั้นหางานใหม่ได้จริง ๆ เราจะเชื่อว่างานใหม่นี้จะจ่ายค่าจ้างสูงพอกับงานที่พวกเขาเพิ่งเสียไปหรือไม่ หากว่าใช่ ก็จะเป็นความขัดแย้งกับกฎของเศรษฐกิจการเมือง เราได้เห็นว่าอุตสาหกรรมในสมัยใหม่มักมีแนวโน้มที่จะแทนที่งานซึ่งซับซ้อนและระดับสูงกว่าด้วยงานที่ง่ายกว่าและอยู่ใต้บังคับบัญชาอยู่เสมอ แล้วเหล่าคนทำงานที่ถูกขับออกจากอุตสาหกรรมหนึ่งเพราะเครื่องจักรจะสามารถหางานทำในสาขาอื่นได้อย่างไร ถ้างานนั้นไม่มีค่าจ้างที่ต่ำกว่า

An exception to the law has been adduced, namely, the workers who are employed in the manufacture of machinery itself. As soon as there is in industry a greater demand for and a greater consumption of machinery, it is said that the number of machines must necessarily increase; consequently, also, the manufacture of machines; consequently, also, the employment of workers in machine manufacture; -- and the workers employed in this branch of industry are skilled, even educated, workers.

เราจึงได้ข้อยกเว้นของกฎนี้มา นั่นคือคนทำงานที่ทำงานในการผลิตเครื่องจักรเหล่านั้นนั่นเอง ทันใดที่มีอุตสาหกรรมที่มีความต้องการและการบริโภคเครื่องจักรในปริมาณมากขึ้น จำนวนของเครื่องจักรก็จำต้องเพิ่มขึ้นตามไป ผลที่ตามมาคือการผลิตเครื่องจักร และต่อมาคือการจ้างงานในการผลิตเครื่องจักร และคนทำงานที่รับจ้างในอุตสาหกรรมสาขานี้จะเป็นคนทำงานที่มีทักษะ หรือแม้แต่มีการศึกษา

Since the year 1840 this assertion, which even before that date was only half-true, has lost all semblance of truth; for the most diverse machines are now applied to the manufacture of the machines themselves on quite as extensive a scale as in the manufacture of cotton yarn, and the laborers employed in machine factories can but play the role of very stupid machines alongside of the highly ingenious machines.

ตั้งแค่ ค.ศ. 1840 คำกล่าวอ้างนี้ ซึ่งแต่ก่อนก็ถูกเพียงครึ่งเดียว ก็ได้สิ้นความคล้ายกับความจริงแล้ว เพราะเครื่องจักรที่หลากหลายอย่างยิ่งได้ถูกนำมาใช้ในการผลิตเครื่องจักรเสียเอง ในระดับที่กว้างอย่างในการผลิตด้ายฝ้าย และผู้ใช้แรงงานที่ทำงานในโรงงานเครื่องจักรก็มีหน้าที่เป็นเพียงเครื่องจักรที่โง่มาก เคียงข้างกับเครื่องจักรที่เฉลียวฉลาดยิ่ง

But in place of the man who has been dismissed by the machine, the factory may employ, perhaps, three children and one woman! And must not the wages of the man have previously sufficed for the three children and one woman? Must not the minimum wages have sufficed for the preservation and propagation of the race? What, then, do these beloved bourgeois phrases prove? Nothing more than that now four times as many workers' lives are used up as there were previously, in order to obtain the livelihood of one working family.

แต่เพื่อแทนที่ผู้ชายที่ถูกขับออกโดยเครื่องจักร โรงงานอาจจะจ้างเด็กสามคนและผู้หญิงหนึ่งคน! ค่าจ้างที่จ่ายให้ชายคนนั้นไม่พอเลี้ยงชีพเด็กทั้งสามและหญิงคนนั้นหรือ ค่าแรงขั้นต่ำไม่พอสำหรับการคงไว้ซึ่งและการสืบสานมนุษยชาติหรอกหรือ อย่างนั้นแล้วอะไรหละ ที่วาทกรรมกระฎุมพีที่เป็นที่รักเหล่านี้พิสูจน์ ไม่ใช่อะไรเลยมากไปกว่าว่าชีวิตของคนทำงานถูกใช้ไปสี่เท่ามากกว่าจากที่เคย เพื่อเลี้ยงดูครอบครัวที่ทำงานหนึ่งครัวเรือน

To sum up: the more productive capital grows, the more it extends the division of labor and the application of machinery; the more the division of labor and the application of machinery extend, the more does competition extend among the workers, the more do their wages shrink together.

โดยสรุป: เมื่อทุนในการผลิตเติบโต การแบ่งงานกันทำและการใช้เครื่องจักรจะเพิ่มมากขึ้น และยิ่งการแบ่งงานกันทำและการใช้เครื่องจักรเพิ่มมากขึ้น การเข่งขันระหว่างคนทำงานจะมากขึ้น และค่าจ้างของพวกเขาก็จะลดลงไปด้วยกัน

In addition, the working class is also recruited from the higher strata of society; a mass of small business men and of people living upon the interest of their capitals is precipitated into the ranks of the working class, and they will have nothing else to do than to stretch out their arms alongside of the arms of the workers. Thus the forest of outstretched arms, begging for work, grows ever thicker, while the arms themselves grow every leaner.

มากไปกว่านั้น ชนชั้นแรงงานจะถูกเกณฑ์มาจากชนชั้นทางสังคมที่สูงขึ้นไป นักธุรกิจขนาดเล็กและผู้คนที่ใช้ชีวิตบนผลประโยชน์ของทุนของพวกเขาก็จะควบแน่นตกลงมาเป็นส่วนหนึ่งของชนชั้นแรงงาน และพวกเขาจะไม่เหลือสิ่งใดให้ทำนอกจากอ้าแขนไปกับแขนของคนทำงาน และด้วยป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ของแขนที่ยกมือขึ้น ที่ร้องของานทำ ก็หน้าแน่นขึ้นกว่าเดิม ในขณะที่แขนเหล่านี้ก็ผอมแห้งลงกว่าเดิม

It is evident that the small manufacturer cannot survive in a struggle in which the first condition of success is production upon an ever greater scale and thereby increasing the number of candidates for the proletariat -- all this requires no further elucidation.

ชัดเจนว่าผู้ผลิตขนาดเล็กจะไม่สามารถเอาตัวรอดในการดิ้นรนได้ ซึ่งเงื่อนไขแรกของความสำเร็จคือการผลิตในขนาดที่ใหญ่ขึ้น และจึงเพิ่มจำนวนของผู้สมัครเป็นชนกรรมาชีพ ทั้งหมดนี้ไม่จำเป็นต้องชี้แจงเพิ่มเติม

Finally, in the same measure in which the capitalists are compelled, by the movement described above, to exploit the already existing gigantic means of production on an ever-increasing scale, and for this purpose to set in motion all the mainsprings of credit, in the same measure do they increase the industrial earthquakes, in the midst of which the commercial world can preserve itself only by sacrificing a portion of its wealth, its products, and even its forces of production, to the gods of the lower world -- in short, the crises increase. They become more frequent and more violent, if for no other reason, than for this alone, that in the same measure in which the mass of products grows, and there the needs for extensive markets, in the same measure does the world market shrink ever more, and ever fewer markets remain to be exploited, since every previous crisis has subjected to the commerce of the world a hitherto unconquered or but superficially exploited market.

สุดท้าย ยิ่งนายทุนถูกกระตุ้นด้วยความเคลื่อนไหวดังที่กล่าวไว้ข้างบน ให้ใช้ประโยชน์จากปัจจัยการผลิตขนาดใหญ่ที่มีอยู่แล้วในระดับที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และเพื่อจุดมุ่งหมายนี้พวกเขาเริ่มต้นกลไกสินเชื่อขึ้นมา แผ่นดินไหวอุตสาหกรรมก็จะยิ่งมีเพิ่มมากขึ้น ซึ่งท่ามกลางแผ่นดินไหวนี้โลกการค้าจะสามารถรักษาตัวเองไว้ได้ก็ต้องสละความมั่งคั่ง ผลผลิต และกำลังการผลิตส่วนหนึ่งของมันไปให้เทพเจ้าในโลกเบื้องล่าง สั้น ๆ ว่าวิกฤตการณ์จะเพิ่มขึ้น มันจะเกิดบ่อยขึ้น และรุนแรงขึ้น และไม่ใช่ด้วยเหตุผลอื่นใดเลยนอกเหนือจากเหตุผลนี้ข้อเดียว ว่ายิ่งมวลของผลิตภัณฑ์เติบโตขึ้นเท่าใด และความต้องการตลาดที่ใหญ่ขึ้นในนั้น ตลาดโลกก็จะยิ่งเล็กลง และจะเหลือตลาดไม่กี่ที่ที่ยังคงถูกใช้ประโยชน์ได้ เพราะวิกฤตครั้งก่อน ๆ ล้วนได้ทำให้การค้าของโลกได้ประสบจนถึงบัดนี้ กับตลาดที่ถูกใช้ประโยชน์อย่างผิวเผินและที่ยังไม่ถูกยึดครอง

But capital not only lives upon labor. Like a master, at once distinguished and barbarous, it drags with it into its grave the corpses of its slaves, whole hecatombs of workers, who perish in the crises.

แต่ทุนไม่ได้มีชีวิตได้ด้วยแรงงานแต่เพียงเท่านั้น เช่นเกียวกันกับเจ้านาย ที่เดี๋ยวนั้นโด่งดังและป่าเถื่อน มันจะลากศพของทาสของมันลงหลุมไปพร้อมกับตัวมันด้วย เป็นการฆ่าบูชายัญคนทำงาน ซึ่งตายไปในวิกฤตการณ์เหล่านั้น

We thus see that if capital grows rapidly, competition among the workers grows with even greater rapidity -- i.e., the means of employment and subsistence for the working class decrease in proportion even more rapidly; but, this notwithstanding, the rapid growth of capital is the most favorable condition for wage-labor.

เราจึงได้เห็นว่าหากทุนเติบโตอย่างรวดเร็ว การแข่งขันระหว่างคนทำงานจะเติบโตไปด้วยความรวดเร็วยิ่งกว่า นั่นแปลว่าปัจจัยการจ้างงานและดำรงชีพสำหรับคนทำงานก็จะลดลงไปในอัตราส่วนที่รวดเร็วยิ่งกว่า แม้กระนั้น การเติบโตของทุนอย่างรวดเร็วที่สุดก็ยังคงเป็นเงื่อนไขที่พึงปรารถนามากที่สุดสำหรับแรงงานรับจ้าง