นิทานอีสป/นิทานที่ 26
ยังมีหนูฝูงหนึ่งถูกแมวรบกวนอยู่เสมอเป็นนิจ จะออกไปเที่ยวหากินในที่ใด ก็ให้ครั่นคร้ามแมวตัวนั้นเป็นกำลัง ถึงแก่พากันอดอาหารซุกซ่อนอยู่แต่ในรัง หนูจึงนัดประชุมปรึกษากันถึงว่า จะทำอย่างไรดีที่จะหลบหลีกให้พ้นแมวไปได้ หนูต่างตัวต่างก็คิดเห็นแปลก ๆ กัน แต่ก็ไม่ตกลงกันได้เป็นเด็ดขาดว่า จะทำอย่างไรดี ในที่สุด ลูกหนูตัวหนึ่งออกความเห็นขึ้นว่า ควรจะเอาลูกพรวนไปผูกคอแมวไว้เสีย เมื่อแมวมา หนูจะได้ได้ยินเสียงลูกพรวแต่ไกล พอมีเวลาวิ่งหนีแมวทัน หนูทั้งหลายก็พากันเห็นดี ตกลงจะทำตามคำแนะนำของลูกหนู ทันใดนั้น หนูแก่ตัวที่นั่งฟังอยู่จึงกล่าวขึ้นว่า "ที่ว่าดังนั้น เราก็เห็นชอบด้วย แต่เราอยากจะขอถามสักคำว่า หนูตัวไหนจะเป็นผู้รับอาสาเอาลูกพรวนไปผูกคอแมว"
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า การพูดพล่อย ๆ แต่ปาก ถึงแม้ว่าจะเป็นความเห็นดีวิเศษสักปานใด แต่ถ้าทำไม่ได้จริง ๆ ดังพูดแล้ว ก็หาประโยชน์บมิได้
