นิทานอีสป/นิทานที่ 28
นิทานที่ ๒๘ เรื่อง ชาวสวนกับลูก
ชาวสวนผู้หนึ่ง เมื่อจวนจะตาย อยากจะสอนลูกของตนให้รู้จักการทำสวน จะได้ดำรงวงศ์ตระกูลของตนต่อไป จึงเรียกลูกเข้ามานั่งพร้อมหน้ากันแล้วสั่งว่า "นี่แน่ะ เจ้าทั้งหลาย พ่อก็จวนจะสิ้นลมหายใจอยู่แล้ว ทรัพย์สมบัติที่พ่อจะให้เจ้านั้นอยู่ในสวนหลังบ้านเราทั้งสิ้น" พอสั่งดังนั้นแล้ว ชาวสวนก็สิ้นใจ ครั้นปลงศพพ่อเสร็จลง พวกลูกจำคำที่พอสั่งได้ สำคัญว่า พ่อเอาทรัพย์ฝังไว้ในสวน จึงเอาจอบเสียมไปเที่ยวขุดพรวนดินค้นหาทรัพย์จนทั่ว ก็ไม่พบทรัพย์ ครั้นอยู่มา ต้นไม้ที่ในสวนนั้น ครั้นเมื่อดินซุยขึ้น และได้เลนซึ่งเขาโกยขึ้นมาจากท้องร่องเป็นปุ๋ยอันดี ก็แตกกิ่งก้านสาขางอกงามขึ้นโดยเร็ว เมื่อถึงฤดู ก็มีลูกดก เหล่าลูกเจ้าของสวนก็ขายได้เงินทวีขึ้นกว่าปีก่อน ๆ อีกหลายเท่า
***
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ถึงคนโง่ ถ้ามีความเพียร ก็ย่อมได้รับผลอันดี
