นิทานอีสป/นิทานที่ 39
_page_82.jpg)
ชาวบ้านเลี้ยงหมาไว้ตัวหนึ่ง หมาตัวนี้ เมื่อโตขึ้น มักลอบกัดคน เจ้าของจึงเอาลูกพรวนแขวนคอไว้เพื่อว่า หมาตัวนั้นเข้าไปที่ไหน คนจะได้ยินเสียงลูกพรวนและระวังตัวมิให้มันลอบกัดได้ แต่หมาตัวที่ถูกผูกลูกพรวนนั้นไปเข้าใจเสียว่า เจ้าของผูกของดีมีราคาให้เป็นเครื่องแต่งตัว ก็เที่ยววิ่งชูคออวดลูกพรวนแก่เพื่อนหมาด้วยกันไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เหล่าหมาหนุ่มสาวที่ไม่เคยเห็นก็พากันชมหมาที่ผูกลูกพรวนว่า เป็นหมาดีมีเครื่องประดับ ความนั้นรู้ไปถึงหมาตัวหนึ่งซึ่งเป็นผู้เฒ่าอยู่ในบ้านนั้นมาช้านานกว่าหมาตัวอื่น หมาเฒ่าเข้าใจเหตุการณ์ จึงชี้แจงแก่หมาทั้งปวงว่า เพราะหมาตัวนั้นมันมักลอบกัดคน จึงถูกผูกลูกพรวน เขาผูกประจานความชั่วร้ายของมันต่างหาก
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เครื่องประดับสำคัญอยู่ที่ความดีความชั่วของผู้ที่ใช้เครื่องประดับนั้น ถ้าเครื่องประดับเป็นเครื่องหมายความชั่วแล้ว ก็เป็นเครื่องประจาน หาใช่เครื่องประดับไม่
