นิทานอีสป/นิทานที่ 41
_page_85.jpg)
ยังมีกระต่ายป่าฝูงหนึ่งอาศัยอยู่ที่ป่าละเมาะ กระต่ายฝูงนั้นเคยออกมาหาอาหารกินอยู่ที่ตามนาร้างข้างป่านั้นทุกเวลาเช้าเวลาเย็น ในเวลาที่ฝูงกระต่ายเที่ยวและเล็มหญ้ากินอยู่ ถ้าเห็นวัวควายหรือคนเดินผ่านมาแต่ไกล กระต่ายก็หวาดว่า จะมาทำร้ายแก่ตน รีบวิ่งเข้าซุกซ่อนตัวอยู่ในหญ้ารก พวกที่ฝีตีนเร็ว ก็วิ่งกลับเข้าไปยังป่าละเมาะได้ กระต่ายทำแต่ดังนี้เสมอมา จนนึกเบื่อหน่ายเข้าเอง จึงมาปรึกษากันว่า ถ้าจะอยู่ต่อไป ก็ไม่เป็นสุข เพราะจำจะต้องตื่นเต้นตกใจอยู่ทุกเช้าค่ำ เมื่อคิดดังนนแล้ว ฝูงกระต่ายจึงเห็นพร้อมกันว่า จะฆ่าตัวตายเสีย จะได้ไม่ลำบากอีกต่อไป พอรุ่งเช้าขึ้น ฝูงกระต่ายพากันวิ่งไปทางลำธารจะไปกระโดดน้ำตาย แต่พอไปถึงฝั่งน้ำ ก็เห็นฝูงกบตื่นตกใจกลัวกระโจนลงในน้ำดำหายไป กระต่ายเฒ่าที่เป็นโจกฝูงหยุดชะงักแล้วร้องขึ้นว่า "พวกเรานี้โง่จริง ๆ มิใช่ว่า พวกเราตื่นตกใจง่าย ๆ แต่พวกเดียวเมื่อไร ถึงสัตว์จำพวกอื่นก็ขลาดเหมือนกัน เมื่อเป็นเช่นนั้น เราจะมาพากันฆ่าตัวตายเสียด้วยเหตุประการใด" ว่าแล้ว ฝูงกระตายก็พากันกลบไปอยู่ในป่าละเมาะตามเดิม
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า บางทีรู้สึกว่า ตัวมีความทุกข์ร้อนยิ่งกว่าผู้อื่น แต่ที่จริง ผู้ที่เขามีทุกข์ร้อนกว่าตัวยังมี เพราะฉะนั้น ในการที่จะทำอะไรไปด้วยความรู้สึกทุกข์ร้อน ควรพิจารณาเสียให้มากก่อน
