ไว้ก็ถือว่าเปนสิทธิ์ของตน คดีย่อมเกิดขึ้นในระหว่างผู้ขายฝาก ผู้จำนำ กับผู้รับซื้อฝาก แลผู้รับจำนำ เช่นนี้โดยมาก พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวในรัชกาลที่ ๔ จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ประกาศว่า ถ้ามีคดีวิวาทกันด้วยเรื่องขายฝากฤๅจำนำที่สวนที่นา ให้ตัดสินให้เปนสิทธิ์แก่ผู้ที่ได้โฉนดตราแดงตราจองไว้ ดังนี้ก็เพื่อทรงพระราชดำริห์จะตัดทางวิวาทระงับอรรถคดีของราษฎรให้ถูกต้องแก่ความเปนไปในกาลสมัยนั้น
ครั้นมาในรัชกาลปัตยุบันนี้ การขายฝากก็เลิกน้อยไป การจำนำก็มีหนังสือบริคณห์สัญญาทำต่อเจ้าพนักงานอำเภอกำนันมั่นคงขึ้น การซื้อขายแลจำนำที่ดินเปลี่ยนแปลงไปกว่าแต่ก่อนเปนหลายประการ ประกาศในรัชกาลที่ ๔ นั้นจึงขัดกับความเปนไปในสมัยนี้ สมควรจะยกเลิกเสียได้
จึงมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ให้ตราเปนพระราชบัญญัติไว้สืบไปดังนี้
มาตรา๑พระราชบัญญัตินี้ให้เรียกว่า พระราชบัญญัติการขายฝากแลการจำนำที่ดิน รัตนโกสินทรศก ๑๑๕ ให้ใช้ได้ตั้งแต่วันที่ได้ลงในพระราชบัญญัตินี้เปนต้นไป
มาตรา๒ให้ยกเลิกประกาศในรัชกาลที่ ๔ ที่ว่าด้วยการขายฝากแลการจำนำที่สวนที่นา ให้ตัดสินให้ที่เปนสิทธิ์แก่ผู้ที่ได้โฉนด
