ศรีธรรมราชตามเดิม โดยทรงอ้างว่า เจ้าเมืองนครศรีธรรมราชคนใหม่ชอบพอกับเจ้าเมืองสงขลา ต่อมาเมื่อพะม่ามาตีหัวเมืองปักษ์ใต้คราวศึกพระเจ้าปะดุงมิน เจ้าเมืองสงขลาก็ตั้งค่ายเตรียมป้องกันเมือง แต่พวกเจ้าเมืองจะนะ ซึ่งเป็นบุตรพระสงขลา (โยม) ได้คบคิดกันเป็นกบฏตีค่ายหลวงสุวรรณคีรีสมบัติ (บุ้นหุ้ย) บุตรหลวงสุวรรณคีรีสมบัติ (เหยียง) นั้นได้ หลวงสุวรรณคีรีสมบัติจึงต้องหนีไปกรุงเทพฯ ครั้นกรมพระราชวังบวรมหาสุรสิงหนาทเสด็จออกมาปราบปรามหัวเมืองปักษ์ใต้ราบคาบแล้ว ได้เสด็จไปประทับที่เมืองสงขลา หลวงสุวรรณคีรีสมบัติมีความชอบที่สืบสวนเหตุการณ์เมืองปัตตานีที่กำลังจะยกลงไปปราบนั้นได้ผลดี จึงโปรดให้ครองเมืองสงขลาต่อไป ครั้นถึง พ.ศ. ๒๓๓๔ โต๊ะสาหยิด มาจากอินเดีย เป็นคนเคร่งครัดศาสนา ได้มายุให้พระยาปัตตานีเป็นกบฏยกกองทัพมาตีเมืองสงขลา แต่เจ้าเมืองสงขลากับพระยานครศรีธรรมราชปราบชาวปัตตานีราบคาบลงได้ เจ้าเมืองสงขลาจึงได้เลื่อนขึ้นเป็นเจ้าพระยาสุวรรณคีรีสมบัติ ยกเมืองสงขลาเป็นเมืองเอกขึ้นตรงต่อกรุงเทพฯ ยกหัวเมืองไทรบุรี ปัตตานี ตรังกานู กลันตัน และตำบลปะตง กับการำ ซึ่งไทรบุรีอ้างว่า เป็นเมืองขึ้นของไทรบุรีนั้น มาขึ้นแก่สงขลาทั้งหมดเพื่อเป็นบำเหน็จความชอบ
ครั้นถึง พ.ศ. ๒๓๗๔ ตนกูเดนแงะ ซึ่งเป็นกบฏต่อไทยแล้วต้องหนีไปเกาะปินังกับเจ้าพระยาไทรปะแงะรันผู้เป็นบิดานั้น
