วันอาทิตย์ที่ ๑๖ พฤศจิกายน ปีชวด พ.ศ. ๒๔๖๗ เวลาเที่ยง ออกจากวังวรดิศไปลงเรือสุทธาทิพย์ของบริษัทสยามสตีมนาวิเคชันที่ท่าเรือบริษัทอิสต์อาเซียติคข้างเหนือวัด (พระยาไกร) โชตนาราม มีผู้ไปส่งกันเปนอันมาก ทั้งเจ้านาย เจ้าพระยา และข้าราชการผู้ใหญ่ผู้น้อย ผู้มีบันดาศักดิทั้งชายหญิง ฝ่ายชาวต่างประเทศทั้งชายหญิง พวกทูต พวกข้าราชการและพ่อค้าที่คุ้นเคย เขาพากันมีแก่ใจไปส่งก็มาก เปนธรรมดาไม่ว่าใคร เมื่อประจักษ์แจ้งความเมตตาอารีของมิตรสหายเห็นปานนั้น ก็ย่อมต้องมีความชื่นชมโสมนัส ลำบากแต่ไม่สามารถจะแสดงความขอบคุณให้ถึงตัวได้ทั่วทั้งหมด เพราะมากด้วยกันและเปนเวลาชุลมุนเมื่อเรือจะออก แต่ก็ได้พยายามที่จะร่ำลาและขอบคุณให้ทั่วหมดมิได้เลือกชั้นบันดาศักดิ์ (เมื่อมาหวนรำลึกในเวลาตรวจร่างจะพิมพ์หนังสือนี้ก็อนาถใจ วันนั้น สมเด็จพระอนุชาธิราช เจ้าฟ้าฯ กรมหลวงนครราชสิมา ทรงพระอุสาหะเสด็จไปส่งด้วยทรงพระเมตตา เมื่อเชิญเสด็จไปทอดพระเนตรห้องอยู่ที่ในเรือ ยังตรัสว่า “อยากไปกับอากรม” อนิจจา มิได้คิดเห็นเลยว่า เพียงอิก ๓ เดือนจะเสด็จทิวงคตจากไปให้บรรดาผู้ที่รักใคร่ในพระองค์อันมีเปนอันมากพากันต้องโศกเศร้าแสนสาหัส)
