กลีบทองใหญ่ ๒ สาย กลีบทองเล็ก ๔ สาย ผ้าลายวิลาศ ๕ พับ ผ้าแดงกุสราด ๑๐ พับ ปืนหันหกลำกล้องลำฅอเครื่องพร้อมหีบ ๑ หอกฅอทองเถลิงคู่ ๑ เงินตรา ๒ ชั่ง เปนเครื่องยศบันดาศักดิ หวังพระราชหฤไทยจะให้พระเกียรติยศปรากฎไปแก่นานาประเทศ แลทรงเห็นแก่เจ้าแสนหวีฟ้าผู้พี่แลหม่อมหาไชยด้วย ใช่จะประสงค์ ยกเอาเมืองลื้อสิบสองปันนามาขึ้นกรุงเทพ ฯ แลมีตราตั้งแต่งเจ้ามหาอุปราชามาเปนเจ้าเมืองเชียงรุ้ง จะก่อเหตุให้ต้องเสียพัศดุทองเงินเหมือนเช่นพม่าก็หาไม่ ใช่จะทรงพระราชดำริห์พระราชทานแต่ เจ้ามหาอุปราชาผู้เดียวก็หามิได้ ถึงหม่อมมหาไชยนั้นเล่า ก็ได้ โปรดเกล้า ฯ ให้จัดเครื่องยศบันดาศักดิเตรียมไว้ จะพระราชทาน หม่อมมหาไชยเหมือนกับเจ้ามหาอุปราชา แต่หม่อมมหาไชยยังไม่ ได้ลงไป การก็รอค้างอยู่ ครั้นตั้งแต่เจ้ามหาอุปราชาแลมารดา กราบถวายบังคมลาขึ้นมาถึงแดนเมืองสิบสองปันนาแล้ว ก็ได้ข่าว เล่าฦๅลงไปต่าง ๆ แต่จะฟังเอาเปนแน่ไม่ได้ ภายหลังสืบได้ความว่าเมืองสิบสองปันนาเกิดศึกฮ่อแลพม่าจับเจ้ามหาอุปราชาฆ่าเสีย ลางเมืองบอกลงไปว่า หม่อมมหาไชยฆ่าเจ้ามหาอุปราชาเสียเอง เจ้า แสนหวีฟ้าจะตกไปอยู่เมืองไหน ฮ่อพม่าฆ่าเจ้ามหาอุปราชาด้วยเหตุ สิ่งใด ฤๅพม่าจะคิดไปว่าเจ้ามหาอุปราชาขาดน้ำพระพิพัฒน์สัจจา ต่อฮ่อต่อพม่าหนีไปพึ่งกรุงเทพ ฯ โปรดเกล้า ฯ ชุบเลี้ยงพระราชทานเครื่องยศบันดาศักดิให้เกินหน้าพี่ชาย จะมีจิตรอิจฉาแกล้งฆ่าเจ้า
