กินฝิ่นก็หาฟังไม่ ครั้นเมื่อสมเด็จพระพุทธเจ้าอยู่หัวเสด็จขึ้นปราบดาภิเศก ก็ได้ทรงพระมหากรุณาโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมให้มีพระราชบัญญัติหมายประกาศป่าวร้องห้ามปรามซ้ำไว้อีก เพื่อจะให้คนชั่วรู้โทษตัวละพยศอันร้าย พระราชหฤทัยหมายจะทรงสงเคราะห์สรรพสัตว์ให้ได้สุขคะติภูมไปภายหน้า โดยทรงพระเมตตาธิคุณแก่ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดิน ผู้สูบฝิ่นกินฝิ่นก็ยังหาฟังไม่ จึงให้จับเอาตัวมาลงพระราชทัณฑ์กักขังแลคุมตัวไว้ ที่รู้สึกโทษเหนไภยในปัจจุบันในอะนาคต ก็อุสาหะลดหย่อนผ่อนสูบให้น้อยลงทุกวันจนอดได้เด็จขาดก็มี ที่เปนข้าราชการก็ได้ฉลองพระเดชพระคุณสืบไป แต่จำพวกที่หนาไปด้วยอะกุศลเปนคนหยาบหมิได้เกรงพระราชอาญาคบหากันสูบฝิ่นกินฝิ่นชุกชุมขึ้นเปนอันมาก ที่ยากจนขัดสนทรัพย์หาอันจะซื้อฝิ่นกินมิได้ ใจเกิดกำเริบเปนพาล คบหากันกระทำโจรกำม์สกดสดมตัดช่องย่องเบาล้วงลักปล้นเรือนตีชิงวิ่งราวเอาทรัพย์สิ่งของเครื่องอัญะมะนีมาขายจำนำเอาเงินซื้อฝิ่นสูบกินก็มีบ้าง ลางทีมีทรัพย์สิ่งสินอยู่แล้ว ก็ได้ซื้อฝิ่นสูบกิจเปนนิจ คิดแต่ทนงหลงโลภมักใหญ่ฝ่ายสูงนึกมั่งมีในใจ เหนแต่จะได้เกิดศุขโสมะมัศในขณะเมา จำพวกนี้ก็นับเข้าในเมไรยประมาท หมิได้ได้คิดกระทำราชการแลทำมาหากินสะสมกองกุศลที่จะยกตนออกจากภพ มีแต่ก่อสร้างปัญจะวิธะเวระกำม์จะนำไปสู่ทุกข์หาประโยชน์ไม่ ถึงจะทำราชการณรงค์สงครามฉลองพระเดชพระคุณเล่า ถ้าอดฝิ่นหมิได้ ถึงเพลาก็ให้เงี่ยนเกิดอาเจียนหิวอ่อนเอาราชการหมิได้ บ้างก็ให้ปวดมวนร้อนหนาวทุรนทุรายลงท้องตายก็มี เมื่อพิเคราะห์ดูอำนาถฝิ่นให้โทษแก่ผู้สูบกินถึงเพียงนี้ ถ้าจับได้ ก็จะมี
