พระเจ้าพาราณสีทอดพระเนตร์แล้วจึงตรัสซ้อมว่า ดูกรพากุลกุมาร ถ้าหากว่าไก่ของท่านแพ้ไก่ของเราไซร้ ท่านจงให้ภรรยาของท่านแก่เรา ตรัสซ้อมดังนี้แล้วจึงมีรับสั่งให้ปล่อยไก่ทั้งสองลงในสังเวียนเปนที่ชนไก่ พากุลกุมารจึงปล่อยไก่ของตนลงในสังเวียน ข้างฝ่ายอำมาตย์ก็ปล่อยไก่หลวงลงในสังเวียนพร้อมกัน
ฝ่ายไก่ทิพย์นั้นก็ขันแลปรบปีกยืนอยู่ ข้างฝ่ายไก่หลวงมิได้ปรบปีกแลมิได้ขันเลย ขณะนั้น ไก่ทั้งสองต่างก็เข้าจิกตีกันพัลวันไปมา ข้างไก่ทิพย์จึงลงเดือยแทงลูกตาทั้งสองของไก่หลวง แล้วเลยตีเตะเอาแข้งแลปีกทั้งสองของไก่หลวงหักในทันใด ไก่หลวงก็ถึงอัปราชัยพ่ายแพ้ไก่ของพากุลกุมาร
ขณะนั้น มหาชนทั้งหลาย มีมหาอำมาตย์เปนประธาน ต่างก็พูดกันว่า น่าอัศจรรย์จริงหนอ ไม่เคยพบเคยเห็นไม่ควรจะเปนก็เปนไปได้ ไก่ตัวเล็กกลับชนะไก่ตัวใหญ่ ไก่หลวงนั้นใหญ่กว่าราวสองเอาหนึ่ง กลับอัปราชัย
ฝ่ายพระเจ้าพาราณสีนั้นมีพระหฤทัยประกอบด้วยความโทมนัส ทั้งมีความละอายอดสูพวกราชบริษัทแลมหาชนทั้งหลาย ทรงซบเซานิ่งอยู่ แล้วทอดพระเนตร์ดูหน้าคามโภชก ๆ ก็แลดูพระพักตร์พระเจ้าพาราณสี มิรู้ที่ว่าจะทำประการใด
ส่วนพากุลกุมารนั้น ครั้นไก่ชนของตนมีชัยชนะแล้ว ก็กราบถวายบังคมลาพระเจ้าพาราณสี อุ้มไก่กลับมายังเรือนอันเปนที่อยู่ของตน แล้วบอกความนั้นแก่ภรรยา
