ถ้าหากว่าท่านไม่บริโภคฟองไข่ของสัตว์ทั้งหลาย มีไก่เปนต้นไซร้ เราทั้งสองก็จะได้อยู่กินด้วยกันมีความสุขต่อไป เพราะฉนั้น ข้าพเจ้าจักขอพรอันนี้แต่ท่าน คือ จำเดิมแต่นี้ไป ท่านจงอย่าได้บริโภคฟองไข่ทั้งปวงเลยเปนอันขาด ครั้นผัวเมียทั้งสองสนทนากันดังนี้แล้ว ก็พากันเข้าที่นอนหลับไป
ฝ่ายราชบุรุษที่อยู่ภายในกลอง เมื่อได้ฟังถ้อยคำผัวเมียทั้งสองสนทนากัน ก็กำหนดจดจำไว้มั่นคงแล้ว ก็นอนอยู่ในกลองนั้น ครั้นรุ่งเช้า ราชบุรุษทั้งหลายก็มานำเอากลองนั้นไปถวายพระราชา ๆ จึงตรัสถามราชบุรุษที่อยู่ในกลองว่า ผัวเมียทั้งสองนั้นมันพูดกันว่ากระไรบ้าง ราชบุรุษที่อยู่ในกลองก็ทูลความตามที่ได้ฟังนั้นให้ทรงทราบ
คามโภชกได้ฟังดังนั้นจึงทูลว่า ข้าแต่สมมติเทวราช ข้าพระบาทเห็นด้วยเกล้าว่า เมื่อไม่ได้ภรรยาของพากุลกุมารแล้ว ก็ควรจะกระทำให้ภรรยาของพากุลกุมารนั้นหนีไปเสีย หรือกระทำให้สองผัวเมียพลัดพรากจากกันไป พระพุทธเจ้าข้า
พระเจ้าพาราณสีจึงตรัสถามว่า ดูกรคามโภชก ท่านจะกระทำประการใด จึงจะให้นางนั้นหนีไปได้ แลจะกระทำอย่างไรจึงจะให้สามีภริยาทั้งสองมันพลัดพรากจากกันได้
คามโภชกกราบทูลว่า ข้าแต่สมมติเทวราช ข้าพระบาทเห็นด้วยเกล้าว่า ควรให้ตกแต่งภัตตาหารอันหมดจดสอาดด้วย ควรให้ตกแต่งขาทนิยโภชนิยาหารอันเจือด้วยฟองไข่ด้วย แล้วจึงเชิญอำมาตย์ทั้งหลาย มีเสนาบดีเปนต้นด้วย เขิญคฤหบดีทั้งหลาย มีเศรษฐีเปนต้น
