เพื่อนเรา เมื่อเราลากกระโหลกศีร์ษะบิดาไปข้องอยู่ในที่ใด จะได้ไถนาหว่านเข้าลงในที่นั้น ครั้นคิดดังนี้แล้ว ก็ไปเที่ยวหาสัตว์ที่จะมาเลี้ยงไว้เปนเพื่อน จึงเดิรมาถึงเรือนหญิงหม้ายคนหนึ่ง
ฝ่ายหญิงหม้ายนั้นเลี้ยงนางสุนัขไว้ตัวหนึ่ง นางสุนัขนั้นคลอดลูกออกมาสามตัว ในลูกสุนัขสามตัวนั้น ตัวหนึ่งขาว ตัวหนึ่งเหลือง ตัวหนึ่งแดง
พากุลกุมารนั้น ครั้นไปถึงเรือนหญิงหม้าย ก็ได้เห็นลูกสุนัขทั้งสามนั้น จึงขึ้นไปหาหญิงหม้ายแล้วพูดว่า ข้าแต่แม่ ข้าพเจ้าเปนคนกำพร้าไม่มีญาติ ตั้งแต่มารดาบิดาตายแล้ว ข้าพเจ้าก็เปนคนผู้เดียวแท้ ๆ ไม่มีใครเปนเพื่อนสองเลย แม่จงขายลูกสุนัขให้ข้าพเจ้าสักตัวหนึ่ง ข้าพเจ้าจะซื้อไปเลี้ยงไว้เปนเพื่อน
หญิงหม้ายได้ฟังดังนั้นก็มีความสงสารจึงพูดว่า ดูกรพ่อ เราไม่ต้องการที่จะซื้อขายเอามูลค่า พ่อจะต้องการตัวไหนก็จับเอาไปตามปราถนาเถิด แต่ทว่า ตัวเรานี้ก็เปนคนผู้เดียว มิได้มีบุตรธิดา เราปราถนาจะตั้งท่านไว้ในที่เปนบุตรเรา ท่านจงเปนบุตรของเราแต่วันนี้ไป พูดดังนี้แล้ว ก็เข้าสวมกอดพากุลกุมาร จูบเกล้า แล้วก็ให้อาบน้ำชำระกาย แลให้บริโภคโภชนาหาร จึงเตือนให้เลือกจับลูกสุนัขเอาตามชอบใจ
ในลำดับนั้น พากุลกุมารก็จับเอาลูกสุนัขตัวขาว แล้วลาหญิงหม้ายพาลูกสุนัขนั้นไปเลี้ยงไว้ที่เรือน ครั้นต่อมาถึงฤดูฝน มหาชนจะทำไร่ไถนา ต่างก็เที่ยวซื้อหาโคกระบือเปนต้น บางคนก็ลงมือไถหว่านในที่นานั้น ๆ
