๏ขณะนั้นนายบุญรอดแขนอ่อน นายหมวก นายบุญมา สามคนเปนน้องภรรยาพระยาจันทบูร เข้ามาถวายตัวเปนข้าขอทำราชการ จึงนำคุยห์รหัศเหตุมากราบทูลว่า ข้าพระพุทธเจ้าได้ทราบความว่า หลวงพลแสนหาญหนึ่ง ขุนรามหนึ่ง ขุนจ่าเมืองด้วงหนึ่ง หมื่นซ่องหนึ่ง เปนกรมการเมืองระยอง กับนายทองอยู่น้อยเมืองชลบุรี คนเหล่านี้คบคิดกันคุมพรรคพวกประมารพันห้าร้อยเศษจะยกเข้ามาประทุษฐร้าย ครั้นได้ทราบก็ทรงพระโกรธ จึงมีพระประสาทให้หาพระระยองมาเฝ้า แล้วตรัศถามว่า ตัวกูมากระทำการทำนุกนิ์บำรุงแผ่นดินทั้งนี้ ด้วยมีการุญจิตรแก่ไพร่ฟ้าประชาราษฎรทั้งปวง หวังจะช่วยคุ้มครองป้องกันปัจจามิตร มิได้คิดจะเบียดเบียนบีฑาผู้ใดให้ได้ความเดือดร้อน แลขุนหมื่นกรมการพรรคพวกของเองคบคิดกันจะประทุษฐร้ายแก่กูผู้มีกรุณาจิตรแก่คนทั้งปวงดังนี้ เองรู้ฤๅไม่ประการใด พระระยองไม่รับ กราบทูลว่ามิได้รู้ จึงทรงพิจารณาดูอากัปกิริยาพระระยอง เห็นสดุ้งสเทือนอยู่ มิได้ทรงเชื่อ จึงมีพระประสาทสั่งหลวงพรหมเสนาให้คุมตัวพระระยองจำไว้ แล้วตรัศให้ทแกล้วทหารทั้งปวงตระเตรียมตัวสรรพด้วยสรรพาวุธ แลผูกช้างม้าเอาปืนใหญ่น้อยจุกช่องจุกทางไว้ให้พร้อม.
๏ครั้นค่ำลงวันนั้น เพลาประมาณทุ่มเศษ อ้ายเหล่าร้ายยกพลเข้ามาตั้งล้อมค่ายหลวงได้สองด้าน แล้วขับพลโห่ร้องยิงปืนใหญ่น้อยรุกเข้ามาทำทีจะปล้นค่าย จึงตรัศสั่งให้ดับเพลิงเสีย จัดพลทหารประจำน่าที่รักษาค่ายไว้ทั้งรอบ แล้วเสด็จออกจากค่ายกับด้วยนายทหารไทยจีนพร้อมกัน แลนายทหารไทยนั้นคือพระเชียงเงิน พระท้ายน้ำ หลวงพล หลวงชำนาญไพรสณฑ์ หลวงพรหมเสนา นายศรี
