สงคราม พธำมรงอิ่ม นายบุญมี นายแสง นายนาก นายทองดี ล้วนถือปืนนกสับทุกคน แลทหารจีนนั้นคือหลวงพิพิธ หลวงพิไชย หลวงพรหม ขุนจ่าเมืองเสือร้าย หมื่นท่อง ล้วนถือง้าว เสด็จเที่ยวตรวจตรารอบค่ายดูท่าทางข้าศึกจะเข้ามาแห่งใด แลขุนจ่าเมืองด้วงพาทหารประมาณสามสิบคนลอบไต่สพานข้ามที่วัดเนินเข้ามาใกล้ค่ายหลวงประมาณห้าวาหกวา จึงตรัศสั่งให้ยิงปืนในค่ายพร้อมกัน ต้องขุนจ่าเมืองด้วงกับไพร่พลซึ่งเดิมตามกันข้ามสพานมานั้นตกสพานลงพร้อมกัน ตายบ้างเปนบ้าง จึงตรัศสั่งให้ทหารจีนเข้าไล่ตลุมบอนฟันแทงข้าศึกหักเอาค่ายได้ พวกอ้ายเหล่าร้ายล้มตายแตกหนีไป หมู่ทหารจีนไล่ติดตามไปทางประมาณหกสิบเส้นเจ็ดสิบเส้นเศษ จึงให้ลั่นฆ้องไชยสัญญาเรียกพลทหารให้กลับมาเข้าค่ายข้าศึกพร้อมกัน พวกทหารจุดเพลิงเผาค่ายขึ้น เก็บได้เครื่องสาตราวุธแลสิ่งของต่าง ๆ เปนอันมาก แลเสด็จยับยั้งอยู่บำรุงทแกล้วทหารแลอาณาประชาราษฎรณเมืองระยองประมาณเจ็ดวันแปดวัน จึงตรัศสั่งให้ประชุมนายทัพนายกองไทยจีนปฤกษาว่า เรากระทำการทั้งนี้จะได้คิดวิหิงษาการแก่ผู้ใดนั้นหามิได้ แลปราบปรามพวกศัตรูหมู่ร้ายหวังจะให้บ้านเมืองราบคาบ จะได้เปนประโยชน์แลศุขแก่สมณพราหมณาจารย์ประชาราษฎรทั้งปวง จะได้เปนเกียรติยศสืบไปภายน่า แลเมืองจันทบูรนั้นตั้งแขงอยู่มิได้มาอ่อนน้อมต่อเรา ครั้นจะยกพลโยธาหาญไปตี ก็คงจะพินาศฉิบหายดุจเมืองระยอง แต่เอนดูแก่ประชาชนทั้งหลายจะพลอยได้ความลำบากเดือดร้อน เราจะคิดให้ไปเจรจาเกลี้ยกล่อมโดยยุติธรรม ให้พระยาจันทบูรมาอ่อนน้อมยอมเข้าด้วย
