พระยาจันทบูรก็มีความยินดี จึงให้แต่งเครื่องเสวยฝากมาถวาย พวกข้าหลวงก็ลงเรือแล่นกลับมาถึงปากน้ำเมืองระยอง เข้าเฝ้านำเอาข้อความซึ่งเจรจากันนั้นขึ้นกราบทูลให้ทราบ.
๏ครั้นถึงกำหนดสิบวัน พระยาจันทบูรก็มิได้มาตามสัญญา ให้แต่กรมการเอาเข้าเปลือกบรรทุกเรือมาสี่เกวียนนำมาถวายณเมืองระยอง.
๏อยู่มาสองวันสามวัน จึงหลวงบางลมุงบุญเมืองกับไพร่ยี่สิบคนถือหนังสือพม่าออกมาถึงพระยาจันทบูร ใจความว่า ให้พระยาจันทบูรแต่งดอกไม้ทองเงินเข้าไปณค่ายโพธิ์สามต้น จะส่งขึ้นไปถวายพระเจ้าอังวะ จึงแวะเข้าจะเฝ้าที่เมืองระยอง แลพระหลวงขุนหมื่นนายทัพนายกองได้แจ้งเหตุนั้น จึงกราบทูล ครั้นได้ทรงทราบก็มิได้ไว้พระไทย ตรัศว่า หลวงบางลมุงเปนพรรคพวกพม่า พม่าใช้มาเปนกลอุบาย มิใช่คนของเราซึ่งได้เคยติดตามใช้สอยมาแต่ก่อน จะไว้ใจให้อยู่ในกองทัพเรามิได้ ด้วยเอาใจออกหากจากกรุงเทพแล้ว แลนายบุญรอดแขนอ่อนจึงกราบทูลว่า จะขอเอาตัวไปประหารชีวิตรเสีย จึงตรัศขอชีวิตรไว้ แล้วให้หาตัวหลวงบางลมุงเข้ามาเฝ้า จึงตรัศประภาศด้วยพระราชธิบายปฤกษาขุนนางทั้งปวงว่า พม่ามาล้อมกรุงเทพครั้งนี้ ผู้ใดจะตั้งจิตรคิดเข้าด้วยพม่านั้นหามิได้ แต่ถึงกาลแล้วก็หากจำเปน อนึ่งหลวงบางลมุงก็มิได้เปนข้าใช้สอยของเรามาแต่ก่อน แต่เห็นว่าพอจะใช้ราชการได้อยู่ ให้เอาตัวไว้ใช้ แลราชการเมืองจันทบูรนั้นก็ยังไม่สำเร็จ เราแจ้งอยู่ว่า หลวงบางลมุงชอบพอกันอยู่กับพระยาจันทบูร เราจะใช้ให้เอาหนังสือพม่านี้ไปให้พระยาจันทบูร ๆ ก็จะมารับเราเข้าไปในเมืองคิดราชการด้วยกันตามคำปฏิญาณสัญญา
