๏ฝ่ายพระยาจันทบูรจึงให้หลวงปลัดกับขุนหมื่นกรมการออกมานำทัพ คิดเปนกลอุบายจะให้กองทัพเลี้ยวไปข้างทางใต้เมือง จะให้ข้ามน้ำฟากตระวันออก แล้วจะยกพลทหารออกโจมตีในเมื่อข้ามน้ำ ครั้นทรงทราบจึงให้นายบุญมีมหาดเล็กขึ้นม้าควบไปห้ามกองน่ามิให้ไปตามทางหลวงปลัดนำนั้น ให้กลับมาตามทางฝ่ายขวาตรงจะเข้าประตูท่าช้าง เสด็จหยุดประทับพลตำบลวัดแก้วริมเมืองจันทบูร ให้พลทหารตั้งกองล้อมรอบวัดแก้วซึ่งเสด็จประทับอยู่นั้น แลพระยาจันทบูรก็ให้พลทหารขึ้นประจำรักษาน่าที่เชิงเทินรองเมือง จึงใช้ขุนพรหมธิบาล กับพระธำมรงพอน นายลิ่ม นายแก้วแขก นายแม้แขก ออกมาต้อนรับเชิญเสด็จเข้าเมือง จึงตรัศว่า ซึ่งพระยาจันทบูรเปนผู้น้อย ควรจะออกมากระทำสัมมาคารวะแก่เราอันเปนผู้ใหญ่ก่อนจึงจะชอบ แลซึ่งจะให้เราผู้ใหญ่เข้าไปหาผู้น้อยก่อนนั้นมิบังควร เรายังไม่เข้าไปก่อน จงไปบอกให้พระยาจันทบูรออกมาหาเรา เราจะได้แจ้งเนื้อความซึ่งข้องในใจเรา ด้วยขุนราม หมื่นซ่อง อันเปนศัตรูของเราเข้าไปอยู่ด้วยพระยาจันทบูร จะทำให้เราทั้งสองผิดหมองน้ำใจกัน แม้นพระยาจันทบูรจะมิออกมาหาเราก็ดี ส่งตัวขุนราม หมื่นซ่อง ออกมากระทำสัตย์ต่อเรา แล้วเราก็จะเข้าไปในเมือง ด้วยสิ้นความรังเกียจแก่กัน แลเรามีจิตรรักใคร่เอนดูพระยาจันทบูรดุจน้องร่วมอุธรเดียวกัน อย่าให้พระยาจันทบูรมีความรังเกียจเราเลย เพราะเหตุพระยาจันทบูรกับเราหามีข้อขัดเคืองสิ่งใดกันไม่ แล้วประทานรางวัลแก่ขุนพรหมธิบาลโดยสมควร แลขุนพรหมธิบาลกับผู้มีชื่อทั้งนั้นก็บังคมลากลับเข้าไปแจ้งความแก่พระยาจันทบูรตามข้อรับสั่ง พระยาจันทบูรจึงใช้ให้ธำมรง
