ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:พงศาวดาร (หัตถเลขา) - ๒๔๕๕ (๓).djvu/66

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๑

ยานครราชสิมาได้ ก็ฆ่าเสีย แต่หลวงแพ่งผู้น้องพระยานครราชสิมานั้นโดดขึ้นม้าหนีออกจากเมืองทัน หาจับตัวได้ไม่ หม่อมเจ้าประยงค์ให้ยิงปืนใหญ่ขึ้นเปนฤกษ์ แล้วเกณฑ์ให้คนออกมารับเสด็จกรมหมื่นเทพพิพิธเข้าไปในเมือง ประทับอยู่ที่จวน อยู่ประมาณห้าวันหลวงแพ่งไปชักชวนพระพิมายซึ่งเปนเมืองขึ้นแก่เมืองนครราชสิมายกกองทัพเข้ามาล้อมเมืองนครราชสิมาเข้าไว้ กรมหมื่นเทพพิพิธให้เกณฑ์คนชาวเมืองขึ้นรักษาน่าที่เชิงเทิน ได้คนน้อยเพราะชาวเมืองไม่เต็มใจ หนีไปเสียมาก ผู้ซึ่งขึ้นอยู่รักษา[1] น่าที่กำแพงนั้นเบาบางนัก ต่อรบต้านทานอยู่ได้สี่วัน พวกกองทัพพระพิมาย หลวงแพ่ง ก็ปีนเข้าเมืองได้ข้างด้านป้อมวัดพายัพ จับได้ตัวหม่อมเจ้าประยงค์ เจ้าดารา เจ้าธารา บุตรกรมหมื่นเทพพิพิธ กับพระพิไชยราชา หลวงมหาพิไชย แลขุนหมื่นนายหมวดนายกอง ฆ่าเสียเปนหลายคน แลบุตรเจ้ากรมหมื่นเทพพิพิธที่เปนชายนั้นยังเหลืออยู่แต่หม่อมเจ้าที่น้อย ๆ กับหม่อมเจ้าหญิง แลนายแก่น พวกหลวงแพ่ง ได้หม่อมเจ้าอุบลไปเปนภรรยา นายย่นได้หม่อมเสน ห้ามกรมหมื่นเทพพิพิธ ไปเปนภรรยา หลวงแพ่งจะให้ประหารชีวิตรกรมหมื่นเสีย พระพิมายขอชีวิตรไว้ จึงเชิญเสด็จไปอยู่ณเมืองพิมาย หลวงแพ่งก็ได้เปนเจ้าเมืองนครราชสิมา แลพระพิมายนั้นรักใคร่นับถือกรมหมื่นเทพพิพิธว่าเปนวงษ์ราชตระกูล[2] ช่วยทำนุบำรุงไว้ ครั้นรู้ข่าวว่า กรุงเสียแก่พม่าแล้ว 


  1. เดิมไม่มี
  2. เดิมว่า กระษัตริย์