ข้ามไปเนื้อหา

หน้า:กม ร ๕ - ๒๔๔๒.pdf/28

จาก วิกิซอร์ซ
หน้านี้ได้พิสูจน์อักษรแล้ว
๒๒

ไหมกันในการกล่าวถ้อยคำวาจาหยาบช้าด่าประจานกันต่าง ๆ ด้วยปากให้เปนที่อับอายอดสู เมื่อผู้ใดกระทำผิดล่วงละเมิดต่อพระราชกำหนดกฎหมายนี้ ก็ต้องรับโทษฤๅถูกปรับไหมตามโทษานุโทษไปส่วนหนึ่ง อยู่มาภายหลัง บ้านเมืองวัฒนาการรุ่งเรืองเจริญมากขึ้นกว่ากาลก่อน อาณาประชาราษฎรทั้งหลายก็มีความเปนอิศรภาพแก่ตัวขึ้นมาก จนมีโอกาศแสดงความเห็นของตนโดยเรียบเรียงแต่งเปนหนังสือวินิจฉัยความเปนไปในทางราชการรักษาบ้านเมืองบ้าง ความประพฤติดีและชั่วของข้าราชการบ้าง และความประพฤติดีและชั่วของอาณาประชาราษฎรบ้าง แล้วเอาออกประกาศโฆษณา เขียนลงในหนังสือบัตรสนเท่ห์ทิ้งบ้าง ส่งไปลงในหนังสือพิมพ์ต่าง ๆ บ้าง ให้รู้ทั่วกันโดยไม่ต้องมีความหวั่นหวาดแก่ความผิดร้ายอย่างไร การเช่นนี้มีคุณบ้างก็มี มีโทษบ้างก็มี ส่วนที่มีคุณนั้น คือ ผู้กล่าวนั้นแสดงความเห็นของตนโดยน้ำใจสุจริตปราศจากความรักและความโกรธ มิได้มีความเจตนาหาแต่ความชั่วร้ายอันไม่จริงมาใส่โทษท่านให้เปนที่เสื่อมเสียชื่อเสียงและเกียรติคุณความดีไป ส่วนที่มีโทษนั้น คือ ผู้ที่กล่าวนั้นแสดงความเห็นของตนโดยน้ำใจอันทุจริตกอบไปด้วยความรักแลความโกรธ มิได้มีความเจตนาต่อประโยชน์อันดีแก่บ้านเมืองและประชาชนทั่วไป หากมีใจอาฆาฏท่านอยู่แล้วตบแต่งความชั่วร้ายอันไม่จริงมาใส่โทษท่านให้เปนที่เสื่อมเสียชื่อเสียงและเกียรติคุณความดีไป

ครั้นอยู่มาในรัชกาลที่ ๔ ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้ออก