จึงว่า พระเจ้ากรุงกัมพูชาได้ช่วยกำจัดขุนวรวงศาธิราช แต่ลักษณที่ช่วยนั้น สันนิษฐานเห็นว่า จะเปนแต่ตั้งแขงเมืองด้วยกันกับพระยาพิชัย ไม่เข้ามาเฝ้าขุนวรวงศาธิราชตามท้องตราให้หา ข้อนี้บางทีจะเปนมูลเหตุที่กล่าวว่า “หัวเมืองข้างเหนือไม่ปรกติ” ครั้นพระเทียรราชาได้ครองราชสมบัติ ก็รีบลงมาสามิภักดิ์ จึงยกเปนความชอบ
๑๕วินิจฉัยลักษณที่กำจัดขุนวรวงศาธิราชเรื่องตอนกำจัดขุนวรวงศาธิราชกับท้าวศรีสุดาจันทร์ ปรากฎว่า ขุนพิเรนทรเทพมีพรรคพวกไม่มากมายกี่คน กล้าเข้าทำร้ายขุนวรวงศาธิราชกับท้าวศรีสุดาจันทร์ในเวลามีกระบวรราชบริพารแห่ห้อมล้อมวงเต็มที่ แลกล้าดักทำร้าย (ที่พ้นปากคลองสระบัว) ใกล้พระราชวังถึงปานนั้น เปนน่าพิศวงที่สามารถทำการได้สมปราถนา ทั้งในการกำจัดขุนวรวงศาธิราชกับท้าวศรีสุดาจันทร์ แลการที่ยกราชสมบัติถวายพระเทียรราชา ไม่มีใครได้ต่อสู้หรือขัดขืนอย่างหนึ่งอย่างใด ที่เปนดังกล่าวมานี้ส่อให้เห็นว่า เหตุเพราะไม่มีใครนิยมต่อขุนวรวงศาธิราช ที่เปนใหญ่ได้เพราะใช้กลอุบายอำพรางในเบื้องต้นแลใช้กำลังข่มขู่ในชั้นหลัง แต่อำนาจมีอยู่เพียงในบริเวณพระราชวัง พอออกพ้นพระราชวัง ก็ตกอยู่ในเงื้อมมือผู้คิดกำจัด หามีผู้ใดที่จะช่วยเหลือป้องกันไม่ ขุนพิเรนทรเทพทราบความทั้งนี้อยู่แก่ใจ จึงกล้าทำโดยการองอาจถึงปานนั้น แต่ที่กล่าวในหนังสือพระราชพงศาวดารว่า ขุนวรวงศาธิราชพาธิดาอันเกิดด้วยท้าวศรีสุดาจันทร์ไปด้วยในเวลาที่ถูกกำจัดนั้น ข้อนี้สงสัยอยู่ ด้วยธิดานั้นเปนทารกอายุ
