สุริโยทัยออกบวชเสีย จะเปนอันตรายทั้งพระองค์แลพระอัครชายา พระเทียรราชามิรู้ที่จะทำประการใด จะประกาศความชั่วของนางให้ปรากฎ ก็ไม่มีหลักฐานมั่นคง ทั้งเกรงจะเสียพระเกียรติยศสมเด็จพระแก้วฟ้า จะนิ่งอยู่ก็กลัวพระสุริโยทัยจะเปนอันตราย จึงตรัสบอกพระสุริโยทัยให้ทราบเหตุที่จำเปนจะต้องพรากกัน แล้วอุบายทูลลาว่าประชวรบลไว้ พระองค์ออกทรงผนวชอยู่ณวัดราชประดิษฐาน
(ความใน ๓ก. นี้เปนแต่ทางสันนิษฐานนัยหนึ่ง ซึ่งจะยกเสียแลเอาความข้อ ๓ ต่อกับข้อ ๒ ทีเดียวก็ได้)
๓อยู่มาวันหนึ่งท้าวศรีสุดาจันทร์ออกไปบำเพ็ญพระกุศลที่วัดพระศรีสรรเพ็ชญ์ แวะบูชาพระณพระที่นั่งพิมานรัตยาซึ่งสมเด็จพระบรมไตรโลกนาถทรงพระราชอุทิศถวายเปนหอพระ นางไปพบญาติคนหนึ่งชื่อ พันบุตรศรีเทพ เปนพนักงารเฝ้าหอพระนั้น นางเกิดสมัครักใคร่ จึงทักทายโดยฉันญาติที่ได้รู้จักกันมา ครั้นเมื่อกลับคืนเข้าข้างใน อ้างว่าปราณีญาติ ให้ข้าหลวงนำเมี่ยงหมากแลเครื่องอุปโภคบริโภคไปประทาน พันบุตรศรีเทพก็เก็บดอกจำปาจัดใส่กระทงส่งให้ข้าหลวงนำเข้าไปถวายสำหรับนางบูชาพระ ส่งเสียไปมาอย่างนี้หลายครั้ง นางเกิดรักใคร่พันบุตรศรีเทพมากขึ้น จึงมารยาปรารภกับออกญาราชภักดีผู้เปนเจ้ากรมว่า หลานของนางเปนพนักงารเฝ้าหอพระอยู่ทพระที่นั่งพิมานรัตยาคน ๑ ทราบว่าอด ๆ อยาก ๆ ขอให้ย้ายมาเปนพนักงาร
