 | แม่แบบ {{หัวสลับ 2}} ถูกยกเลิกแล้ว กรุณาใช้แม่แบบ {{หัวสลับ}} ทดแทน |
ไกลเข้าไปในห้องกลาง โลงศพตั้งอยู่ มีแสงตะเกียงจุดไว้อร่ามตลอดคืน เงียบทั้งบ้าน ไม่มีใครตื่นเลย
ผมจะหลับไปอีกหรือเปล่าไม่ทราบ ตอนเช้า เห็นนายหนุ่มคนนั้นนั่งเกาะคุณนพอยู่ หน้าของแกขาวซีด ถ้าแกจะจับไข้กระมัง โดนลมเข้ามาก ๆ ผมกับนายมั่นน่ะสบายดี ชอบลมโกรกนัก หายเมาสุราเร็วดี ถ้าคนโรค ไม่ชอบลมแรง ๆ มาโดนเข้า ก็อาจจะเป็นไข้ได้ เช้านั้น พอเรากินข้าวกันแล้ว คุณนพเกิดตัดสินใจลาเจ้าของบ้านกลับ ผมก็ดีใจ จากกรุงเทพฯ มาหลายวัน ชักคิดถึงครูพยุง เราเลยรวบผ้าผ่อนเข้ากระเป๋าลาเจ้าของบ้านกลับ เดินออกชายหาดตัดตรงเข้าเขตตากอากาศบางแสนอย่างที่เคยเดินเมื่อขามา ในขณะนั้น ได้ยินเสียงวิ่งเหยาะ ๆ ตามหลังมา เหลียวไปก็พบกับนายทองแท้นั่นเอง
"ผมกลับด้วยคนครับ" เขาร้องบอก แล้วก็มาเดินเข้ากลุ่มไปด้วยกัน
"กลับรึ?" คุณนพถามนายทองแท้
"ครับ! ไม่ไหว!" นายทองแท้ตอบเท่านี้เอง
"ฮือ" คุณนพรับรู้ เหมือนครางออกมามากกว่าจะพูดเป็นคำ นายทองแท้เดินตามมาด้วยหน้าตาซีด พอย่างเข้าเขตตากอากาศ ก็มีรถเมล์และรถส่วนตัวของใครต่อใครวิ่งกันขวักไขว่ นายหนุ่มหน้าซีดบอกลาคุณนพและพวกเรา แล้วขึ้นรถเมล์ไป เขาจะไปไหน ผมไม่ได้สนใจ เพราะไม่เคยรู้จักเขา
เรามาแวะดื่มกาแฟกันที่บาร์ นายมั่นยังติดใจเหล้า ก็เลยดื่มเหล้าอีกเรื่อย ๆ เลยพาเอาผมเป็นโรคติดต่อไปด้วย
"นายทองแท้นี่แหละคือคนรักของแม่บานชื่น คนที่ตายนอนอยู่ในโลกงนั่นแหละ" คุณนพบอกกะพวกเรา "เขาเคยรักกันมาก แต่ยังไม่ไม่รู้ เกิดมาหมางกันขึ้น นายทองแท้แยกไปมีรักใหม่ ส่วนแม่บานชื่นก็เลยเสียใจ เจ็บกระเสาะกระแสะมาจนตายจากไป" นายมั่นกับผมร้อง อ้อ! เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดีกว่านั้น เพราะไม่คุ้นเคยกับเขามาเลย ท่านพูดให้ฟัง ก็ฟังไป
