สั่งเจ้าพนักงานไห้ปลูกโรงละคอนหน้าพระที่นั่ง แต่งการเส็ดแล้ว ครั้นเพลาย่ำค้องรุ่ง จึงไห้โหมโรง สมเด็ดพระเจ้าแผ่นดินสเด็ดทอดพระเนตรพอสบายพระราชหรึทัย เพลาบ่ายสองโมงสามโมง นายแทน นายมี จำอวดสองคน เปนผู้หยิงคนหนึ่ง เปนผู้ชายคนหนึ่ง มัดกันจะเอาเงินค่าผูกคอ นายมีผู้หยิงจึงว่า จะเอาเงินที่ไหน จนจะตาย แต่เก็บผักบุ้งขายยังมีพาสี แต่ยื้อซักผลักไสกันไปมา ก็ว่าขึ้นอีกเปนสองครั้ง แต่เก็บผักบุ้งยังมีพาสี ซาบถึงพระกรรนจึงตรัดว่า ไครผู้ไดทำ ซงพระพิโรธ ไห้เลิกละคอนเสีย ซงชำระ กริ้วข้าราชการผู้ไหย่ผู้น้อยเปนอันมากว่า นิ่งเสียมิได้เพ็ดทูนไห้รู้ ไห้มีกะทู้ถามข้าราชการผู้ไหย่ผู้น้อย ๆ ก็รับสารภาพผิด โทสข้าพระพุทธเจ้าถึงตายสิ้นเทียบกบด ด้วยเกรงยิ่งนัก นายสัง มารดานายสัง ทำ พระราชทรัพย์เข้าท้องพระคลังก็นิ่งหยู่ ควนมิควนสุดแล้วแต่จะโปรด นายสังถวายเงินพาสีซึ่งทำได้สามเดือนเปนเงินตราสี่ร้อยชั่งเสส ซงพระพิโรธ ตรัดสั่งไห้ประหารชีวิต ทำไห้ผิดประเพนี พอนะวันเดือนสี่ ขึ้นสิบห้าค่ำ ไห้งดหยู่ จึงดำหรัดสั่งเจ้าพระยาทาระมา เจ้าพระยาราชภักดี เจ้าพระยายมราช
