อยู่เนืองนิจ พระชนมายุได้ร้อยปีเสศ ทรงพระชรา ถึงแก่พิราไลย กรุงไทยก็มิได้ส่วยน้ำส่วยปลาแต่นั้นมา พระเจ้ากรุงพาลผู้เปนพระราชบุตรก็ได้ทรงราชสืบกระษัตรสุริยวงษ์ต่อลงมา แต่พระเจ้ากรุงพาลองค์นี้ไม่ได้เอาส่วยไปส่งแก่พระยานาค ๆ ไม่เหนชาวเมืองเขมรเอาส่วยมาส่งช้านานแล้ว จึ่งให้นาคที่เปนเสนามนตรีมาตักเตือนให้เอาส่วยไปส่ง พระเจ้ากรุงพาลก็มิยอมเอาส่วยไปส่ง ว่า แต่ก่อนนั้น บิดาของพระยานาคองค์นี้เปนพระเจ้าพ่อตาของพระราชบิดาเรา ได้มีคุณแก่กันเปนอันมาก กรุงเขมรจึ่งได้เอาส่วยไปส่งแก่เมืองนาค เดี๋ยวนี้ เรากับพระยานาคก็ไม่ได้มีคุณสิ่งใดแก่กัน เราจะให้เอาส่วยไปส่งต้องการอะไร นาคซึ่งเปนเสนามนตรีก็กลับลงไปทูลความแก่พระยานาค ๆ ได้ฟังก็โกรธ จึงยกพวกพลโยธาขึ้นมาถึงอินทปัถมหานคร จึงให้นาคกุมารเข้าไปต่อว่า ๆ เหตุใดไม่เอาส่วยไปส่ง พระเจ้ากรุงพาลจึ่งว่าแก่นาคกุมารเหมือนอย่างว่าแก่นาคเสนาเมื่อพระยานาคให้มาต่อว่าครั้งก่อนนั้น นาคกุมารจึ่งกลับไปทูลความแก่พระยานาค ๆ โกรธ จึงยกพลเข้ารบเอาพระนคร พระเจ้ากรุงพาลจึงออกต่อรบด้วยพระยานาค ๆ ปราไชย พระเจ้ากรุงพาลจับได้ ตัดศีศะพระยานาค โลหิตพระยานาคก็กะเดนไปต้องพระองค์พระเจ้ากรุงพาล ฝ่ายบริวารพระยานาคก็ภากันกลับไปเมืองนาค ครั้นอยู่มา พระเจ้ากรุงพาลบังเกิดโรคเรื้อนทั่วทั้งพระกาย เพราะโลหิตของพระยานาคต้องพระองค์ พระเจ้ากรุงพาลให้แพทย์รักษาก็ไม่หาย ยังมีพระฤๅษีองค์หนึ่งอยู่ในป่าหิมพานต์ บอกฤๅษีผู้บริวารของตนว่า ข้าจะไปเที่ยวเล่นที่เมืองอินทปัถสักสามเดือนจะกลับมา พระฤๅษีองค์นั้นก็เหาะมา
