จดหมายมายังศรีสวัสดิ์ องค์พระหริราชดนัยไกรแก้วฟ้า ให้ทราบว่า หนังสือของเธอที่บอกมายังพระคทาธรธรณินทร์ ผู้ว่าราชการเมืองพระตะบอง เล่าการที่เมืองอุดงมีไชยเข้ามานั้น พระคทาธรธรณินทร์เขาได้ส่งเข้าไปกรุงเทพฯ ได้ฟังทราบความแล้วทุกประการ หนังสือนั้นไปถึงกรุงเทพฯ วัน ๒ ๑๒ฯ ๙ ค่ำ[1] ฯข้าฯ คิดเห็นว่า การที่เธอไม่ทิ้งศพบิดาแลอยู่เพื่อนย่ากับญาติพี่น้องที่จะตามองค์พระนโรดมออกจากเมืองไปไม่ได้แลรักษาเมืองอุดงมีไชยอยู่นั้นก็ดี เมื่อพวกเขมรที่ลุกลามมาล้อมเมืองได้พูดเจรจาเกลี้ยกล่อมให้มาพร้อมกันถือน้ำสัตย์ต่อเจ้านายแล้วชวนให้สงบอยู่คอยฟังท้องตราแลข้าหลวงผู้ใหญ่กรุงเทพฯ ได้ ไม่หลบหนีเสีย ทำให้พวกนั้นปล้นเอาบ้านเมืองรั้ววังไม่ได้นั้นก็ดี ก็เป็นความชอบของเธอมากอยู่แล้ว
เมื่อเธอบอกมายังพระคทาธรธรณินทร์ดังนี้นั้น[2] เธอได้บอกมาถึงพระนโรดมฯ ผู้พี่ด้วยฤๅไม่ องค์พระนโรดมเมื่อรู้ข่าวการเป็นดังนี้ จะว่ากะไรก็ยังไม่ทราบมาถึงกรุงเลย องค์พระนโรดมบัดนี้ได้ยินว่า มาตั้งอยู่ที่เปียมเสมา เมืองพระตะบอง องค์พระนโรดมจะเห็นว่า เธอทำชอบ ฤๅจะเห็นไปว่า กลับใจไปเข้ากับข้าศึกเป็นเล่ห์กลอย่างไร ก็ไม่ทราบเลย ถ้าองค์พระนโรดมจะกลับเห็นไปว่า เธอไม่ซื่อต่อตัวองค์พระนโรดมผู้พี่ กลับไปเข้าด้วยข้าศึกเป็นอุบายจะแกล้งกำจัดดังนั้นแล้ว จะขอเอากำลังกองทัพกรุงไปปราบปรามพวกที่เข้าล้อมเมืองนั้นไปถ่ายเดียวแล้ว ฯข้าฯ เห็นว่า ผู้ครองแผ่นดินกรุงเทพฯ
