ทว่าแสดงถึงแรงงานมนุษย์เปล่า ๆ คือการใช้จ่ายแรงงานมนุษย์ทั่วไป อย่างในสังคมกระฎุมพี นายพลและนายธนาคารแสดงบทบาทใหญ่โต แต่มนุษย์กลับแสนต่ำต้อย[1] ในที่นี้ แรงงานมนุษย์เช่นเดียวกัน เป็นการใช้จ่ายพลังแรงงานมนุษย์ที่เรียบง่าย ที่เป็นค่าเฉลี่ยของมนุษย์ปุถุชน ไม่ได้พัฒนาเป็นพิเศษ และมีอยู่ในองคาพยพเนื้อหนังของเขา แน่นอนว่าแรงงานเฉลี่ยที่เรียบง่ายเองก็แตกต่างกันหากอยู่คนละประเทศคนละยุคสมัยวัฒนธรรม แต่กำหนดได้จากสังคมที่เป็นอยู่ แรงงานที่ซับซ้อนกว่านับเป็นแค่การเพิ่มกำลัง หรือให้แน่คือการทวีคูณแรงงานที่เรียบง่าย โดยแรงงานซับซ้อนในปริมาณที่น้อยกว่าจะเท่ากับแรงงานเรียบง่ายในปริมาณที่มากกว่า ประสบการณ์บ่งชี้ว่าการลดทอนเช่นนี้เกิดขึ้นอยู่สม่ำเสมอ สินค้าอย่างหนึ่งอาจเป็นผลผลิตของแรงงานสุดซับซ้อน แต่มูลค่าจะเทียบตัวมันเสมอกับผลผลิตของแรงงานเรียบง่าย และจึงเพียงแสดงถึงแรงงานเรียบง่ายปริมาณหนึ่ง[2] การลดทอนแรงงานแต่ละชนิดเป็นหน่วยวัดของแรงงานเรียบง่ายในอัตราส่วนเท่าใดนั้น ตกลงกันลับหลังผู้ผลิตผ่านกระบวนการทางสังคมอย่างหนึ่ง ต่อเขาจึงดูเหมือนว่ากำหนดโดยธรรมเนียม เพื่อความเรียบง่าย สืบจากนี้เราจะนับพลังแรงงานทุกชนิดเป็นพลังแรงงานเรียบง่ายไปเลย ซึ่งเพียงแต่สงวนภาระของการลดทอนไว้ด้วยการนี้
ดังนั้น เช่นที่เพิกจากความแตกต่างของมูลค่าใช้สอยในมูลค่าอย่างเสื้อคลุมและผ้าลินิน เช่นเดียวกันจากแรงงานซึ่งแสดงอยู่ในมูลค่าเหล่านั้น จากความแตกต่างของรูปที่มีประโยชน์ของแรงงาน อาทิการตัดเย็บและการถักทอ ในขณะที่เสื้อคลุมและผ้าลินินในฐานะมูลค่าใช้สอยเป็นการผสมผสานกิจกรรมการผลิตที่เจาะจงเป้าหมายเข้ากับผ้าและด้าย ในทางตรงข้าม เสื้อคลุมและผ้าลินินในฐานะมูลค่าเป็นเพียงวุ้นของแรงงานชนิดเดียวกัน แรงงานซึ่งอยู่ในมูลค่าจึงไม่ได้มีมูลจากพฤติกรรมการผลิตที่กระทำต่อผ้าและด้าย แต่จากการเป็นการใช้จ่ายพลังแรงงานมนุษย์ การตัดเย็บและการถักทอเป็นส่วนประกอบสร้างมูลค่าใช้สอยอย่างเสื้อคลุมและผ้าลินินได้ก็เนื่องด้วยมีคุณภาพแตกต่างกันนั่นเอง แต่ทั้งสองเป็นแก่นสารของ- ↑ เปรียบเทียบ „เฮเกิล, Philosophie des Rechts“ เบอร์ลิน 1840, หน้า 250, § 190.
- ↑ ผู้อ่านต้องตระหนักว่าในที่นี้เราไม่ได้กำลังพูดถึงค่าจ้างหรือมูลค่าที่คนงานได้รับสำหรับวันทำงานประมาณหนึ่งวัน แต่พูดถึงมูลค่าสินค้าซึ่งหนึ่งวันทำงานกลายเป็นวัตถุอยู่ภายใน การบรรยายในขั้นนี้ยังไม่มีหมวดหมู่ชื่อค่าจ้างแรงงาน
