หากเราถามคนงานว่า: “คุณได้ค่าจ้างเท่าไหร่?” คนหนึ่งจะตอบ “นายจ้างให้วันละเหรียญ” อีกคน “ได้วันละสองเหรียญ” ฯลฯ ขึ้นอยู่กับสาขาของอุตสาหกรรมที่ทำงานอยู่ คำตอบที่ได้จะเป็นเงินก้อนไม่เท่ากัน จากนายจ้างแต่ละราย จากการทำงานบางอย่างสำเร็จลุล่วง ตัวอย่างเช่น จากการทอผ้าลินินหนึ่งหลา หรือจากการเรียงพิมพ์หนึ่งหน้า ไม่ว่าคำตอบจะหลากหลายเพียงใด พวกเขาล้วนเห็นพ้องในหนึ่งประเด็น: ว่าค่าจ้างคือจำนวนเงินที่นายทุนจ่ายแลกกับงานระยะเวลาหนึ่งหรืองานปริมาณหนึ่ง
ด้วยเหตุนี้ ดูเหมือนว่านายทุนซื้อแรงงานด้วยเงิน แล้วพวกเขาก็ขายแรงงานแลกกับเงินนั้น แต่นี่เป็นเพียงภาพลวงตา สิ่งที่ขายแลกกับเงินนายทุนจริง ๆ แล้วคือพลังแรงงานของพวกเขา นายทุนซื้อพลังแรงงานมาหนึ่งวัน หนึ่งสัปดาห์ หนึ่งเดือน ฯลฯ และเมื่อซื้อแล้วก็เอามาใช้ด้วยการให้คนงานทำงานในเวลาที่ตกลงไว้ จำนวนเงินเดียวกันที่นายทุนเอามาซื้อพลังแรงงาน สองเหรียญเป็นต้น เขาจะเอาไปซื้อน้ำตาลปริมาณหนึ่งหรือสินค้าอะไรก็ได้ สองเหรียญที่ซื้อพลังแรงงานมาใช้สิบสองชั่วโมงนั้น คือราคาของแรงงานสิบสองชั่วโมง พลังแรงงานจึงเป็น
